Het huis ten einde

[p. 45]

Van de woning in de tuin

Gij weet niet eens hoe breed
en machtig deze woning is
als een zwangere vrouw die
vuur proeft met watersmaak
en tarwe met tranen.

Zij vertoeft in de tuin en
verduistert hem, verstomt hem
tot roerloosheid van alle lippen.
Maar mijn longen zijn licht
en blijven verlangen.
De aders op mijn handen
zijn zichtbaar in de zon
en vermoedelijk ook in
de slaap. Maar de vingers
aan mijn handen loven haar
op vele harpen, ook als de tijd
zo lelijk lacht dat zij ervan
ontstelt en u de tuin verbiedt.

Vrees niet: de tuin
blijft vrij voor u.

Mijn dood echter vindt ge niet
zolang de sluiers beweeglijk zijn
van deze schaduwrijke flora van
verwijdering, zolang gij niet
het huis opnieuw herkent als
mijn gesloten ogen u levend zien.