Het huis ten einde

[p. 44]

Van de Kol Nidrei

De boordevolle purperen orchidee
in de voorlaatste woning
regelt mijn bloeddruk niet meer.
Gij verkiest de gele dwergkrysanten:
een rilling van gouden punten
over uw huid.

Waarom heeft een god ons verlaten
die als een gletsjer geduldig wacht
op het geslacht dat god moet worden
omdat het geen goden meer schept
uit spoken van roet en rook
als gieren geen duisternis
meer vinden te verslinden?
Ik kon geen god verzinnen
die mij mijn dood kon schenken.

Een spiegel werd voor de mond
van mijn moeder gehouden
toen zij ding geworden was.
Voor u zal mijn afwezigheid
geen einde vinden.
Voor mij de laatste blik op god
die zich verwijdert van de mens
en reeds een overzijde van
de melkweg heeft bereikt.
Nu fluister ik mijn dood
mijn leven toe dat hij bezit,
- terwijl Max Bruch de cello van
zijn Kol Nidrei nog tijdig uit
het dreigend drijfzand tilt.
Dat is het wat ik horen zal.