Het huis ten einde

[p. 29]

Van de glanzende vloer

In het papaverveld van Daphni
op de asfodelenwand van Mistras
liept gij over de Waterslang,
witte vrouw in verwijderde weelde.

Hier in dit huis zijt gij geheel
in ochtendpit en avondvlam
maar ook in de magnolia
van morgen, de veronica
van overmorgen. Nog altijd in
de aster en de zinia van
de voorbije zomer. In alle
weerkaatste licht en voorjaarsgeluid
van toen de vloer onder
de Noorderkroon te glanzen lag,
beschaduwd door uw schouder;
toen meteoren waren woord
geworden. Op de pauwestaart
was de blauwe roos ontloken.

Sindsdien werden de nachten door
verheiligde herkauwers afgegraasd,
de dagen door vermaniakte automaten
afgegrendeld. Mijn dood wekt
echter geen verleden op
geen af te wachten lot.
De letterklanken van elk woord,
ontwortelde vrouw,
vervluchtigd tot geluidloosheid.