Het huis ten einde

[p. 30]

Van de afvoerbuis

De noordwester doet de afvoerbuis
verlicht elektronisch trillen.

De tijd voor tertsen
nadert snel.

Het eiland drijft af
zijn kust ondermijnd
door het zog van hozen.

Safraan dringt door als
de geur van versgezaagd hout.

Uw stem valt stil in
de verste golven.
Gij zijt aanwezig als
erts van een nieuw metaal.

Het is tijd voor tertsen
bijna voor nonen
want morgen verjaar ik weer,
vóór primen nog.

Mijn dood schenkt me tijdig
een oesterschelp vol zonnewind.
De tweede ligt in de spiegel
die golven verteert.

Er komt wellicht mist om
het huis vannacht
en wist zijn sporen uit.
Maar zij blijven in mij.