Het huis ten einde(1971)–Jan Vercammen– Auteursrechtelijk beschermd Vorige Volgende [pagina 28] [p. 28] Van een alibi Toen syncopen binnenslopen in het ademen van moeder was in Malaka de muskaatnoot rijp. Een metagram als een waterorgel van muggen bespeelde mijn hersenvlies terwijl uw hand mij koel vervreemdde van verdriet. In uw blik ging een karavaan zonder bestemming voorbij. Tot ballingschap was ik niet veroordeeld, ik was erin verdoold. Maar zij verleende mij niet het onbekende van uw labiele sterrenbeelden. Toen stierf mijn moeder in een miniatuur. Ik had geen enkel alibi meer. Daarvoor moest het huis worden gebouwd dat wij samen niet alleen betrokken. Afwezigheid vindt geen verklaring meer. Vorige Volgende