Het huis ten einde

[p. 24]

Van het schip dat niet naderen wil

Dit is het koele hart in
het kille lichaam van de nacht.
De beide stoelen, staan
verstommend stil.
Er is een schip dat
niet naderen wil
maar een schaduw werpt op
de boeken, een doek van
ontelbare beukekruinen.
De kleine geteerde tafel
bekent zich van eik.
Opgeborgen wetten weren
het licht op de vreemde kleur.
Ogen ontvangen licht van
binnenuit waarin
het lamplicht duisternis wordt.
De zwarte zetel met
moeders zwarte sjaal staat op
de rand van een ravijn.

Ik spreek over ons vanuit
mijn geboorte en die het horen
behouden ronde randen rond
hun ogen tot
ze vier etmalen blijven slapen.

Dan tasten hun handen naar iets
dat hun verdenking dekt.
Maar het is niets.

[p. 25]

 

Dit moest een gesprek zijn

 

met mijn dood. Ik wacht nog

 

tot morgen vandaag geworden

 

illegaliteit en illuzie tegelijk.

 

Morgen dan is ook voorbij

 

wat niet is geweest.

 

Onder meer mijn dood.