Het huis ten einde

[p. 23]

Van de slapende katten

Drie katten slapen in
een ander licht dan
woorden geven, nu de bomen
van hun eigen stilte buigen.

Straks cirkelen cyclamen-vlinders
om u, gouden vrouw.
Van stilte wordt beweging
licht als van planeten.

Roep op wat niet geschreven is
nu de dorst naar aanwezigheid
wordt gelaafd met
landverhuizende ritmen
van stilte.

Gij slaapt achter twee deuren:
ik heb een alibi.
Maar wij bewonen niet voor immer
de donkere wereld die
ons licht geeft en
onze wellust is.

Eens sluit de ruimte van mijn lijk
mijn aanwezigheid uit.
Dit huis is mijn getuige.
Een lijk is verlatenheid.
Ik ben en ben niet meer.
Met de Griekse lading van
dit bedrog vaart
de stuurloze boot uit waarvan
gij zelf een metafoor moet maken
geen verrijzend gedicht.