Het huis ten einde

[p. 22]

Van het onbekende licht

We kennen dit licht nog niet.
We kunnen dus niet weten
of onze gast het kent.

Vruchteloos is er doorheen
te dansen: het weerstaat
aan ultrakorte golven:
ons lichaam neemt het niet op.

Het is echter gewillig om
een tuinslak te zoeken
de schaduw in de vleugeloksel
van de zwaluw te vinden en
de schemering in
een japanse lelie
de mol te verblinden
de diepte te peilen van
het watervlak dat
ligt voorbijgedroomd.

Gij blijft ongehoorzaam
aan vijandelijke tijd en gij
weerstaat aan herinneringen.
Maar open is dit licht als
tussen Delos en Hekaté:
het lost de schaduwen op.

Om het te kennen
mogen wij geen ogenblik
vervreemden van elkaar.