Het huis ten einde

[p. 21]

Van ons monakale licht

Meer herinneringen beklijven in
mijn bloed dan ik mij herinneren kan.
En meer vergetelheden
dan ik vergeten kan.
Ze hebben mijn longen aangevreten
en de kamers van mijn hart.

Er stond een geest uit op.
Hij zocht me door lang
voorbije vertrekken
maar vond me hier
eenvoudig als de lucht
die stemmen verwekt
en stilten.

Sindsdien licht ik geen woorden toe,
witte kelken met zwarte draden,
maar schemeringen die uit
ons monakale licht ontstaan
en maritieme duisternis verwekken
waarin kwallen sterrenbeelden
vormen op het strand.

Hier wil ik immers wezen
wat ik zonder afgunst ben.

Telkens is daar
almeteens de tijd.