Het huis ten einde

[p. 9]

Van het dak

Het dak is neergelegd.
Gij kwaamt tevoren reeds
van Karya, kariathide,
en nu liggen uw handen
op mijn schouders vast.

Het is een bodem voor
de beschuttende regen
een vruchtbaar veld voor
de kiemrijke sneeuw
een radar voor de zon.
Zo ben ik slechts aansprakelijk
voor begroeting en vertolking.

Neen, uw handen wegen niet op
mijn schouders, evenmin als in
mijn hoofd de gedachte aan
mijn dood.

Trek uw handen niet samen weg
want toerekenbaar zijt gij reeds
sinds uw eerste gedicht.

Gij kunt onderdak verlenen
aan talrijke woorden
aan echo's ook
aan tekens van de dierenriem
vooral aan stilten waarachter
een vlies van uw hartslag trilt.

Denk dat maar. Het is
echter van mijn dood.