Het huis ten einde

[p. 8]

Van het binnengaan

Er was nog geen dak en
geen drempel toen
ik binnenging en
mijn dood er was.

Ik ontmoette hem:
een gestalte niet
geen schaduw zelfs.
Een binnenbries.

Ik wist niet dat
er iemand was.
Maar niemand was er.
Ik bleef niet staan.
Ik was zelfs niet verbaasd.
Ik zal, zei ik, later
deze steen herkennen
aan zijn blauwe vlam.
Gij zijt onze goede gast,
zo sprak ik ook in uw naam,
want niemand was er.
Het hout van vloer en
zoldering zal
uw zwijgen verwarmen.
Vooral veel eik, sprak
ik voort, en najaarsstenen.
Maar niemand was er.
Alleen maar hij toen
ik binnenging. Er was nog
geen dak en geen drempel
toen gij binnengingt
met mij, gij weet
dat er niemand was.
Vergeet het niet.