Het huis ten einde

[p. 7]

Van de steen met de blauwe vlam

Twee krekels krassen in
de deemstering gezichten van
Jeroen Bosch op
het ritme van
het klavecimbel.

Rijzig groeit uw glimlach
tussen arend en dolfijn.
Maar niets meer is vreemd:
ik had vanochtend een gesprek
met onze gast.

De steen met
de blauwe vlam,
hij weet het.
Ik mag het
niet vergeten.

Hij wees een vleermuis die
over de berken klom.
Het vermeerdert de tekens
der herkenning.

Ik streel uw schouder
licht als in gedachte,
frileuze boslibel,
zo voelt ge de koelte
van het gesprek.