Het doode kindje Eric

[p. 19]

VII

Zij bleven laat, diep naar elkaar gebogen.
Ze dachten: zie, het slaapt zei toen de Heer.
En deze zekerheid sloot hun ontstoken oogen:
ze hoorden het mirakuleuze woord niet meer.

[p. 20]

 

Dien morgen bloeide zwaar en donker 't eigen weten

 

- en heel uw korte toeven drong in dezen dag -

 

in 't schaarsche licht doorheen de nauwe reten

 

der neergelaten luiken: strakke zilvren rag

 

 

 

van enkele zeer dunne en zeer paralleele draden.

 

Viel over uw gelaat der lampen gele licht,

 

dan ging uw moeder om uw mond uw glimlach raden

 

en vond uw vader na lang staren eerst uw oogen dicht.