Het doode kindje Eric

[p. 17]

VI

Want zorgen zongen, die geruischloos kwamen,
tot vespertijd. Toen viel 't bewustzijn los
van dit verlies: zij noemden al uw namen,
gedempt als ging een voet door hooge mos.

[p. 18]

 

Of was de zon, voorbij de wolken uitgebleven

 

en daalde de avond onverwacht en snel?

 

Dan zijn die wolken toch u tijdig nagedreven,

 

want sterren stonden over dat ontwaken ijl en hel.

 

 

 

Toen wilde moeder u nog zacht uw laken spreiden,

 

wijl vaders warme hand nog zocht uw koude hoofd:

 

uw stilte tot een wereld voelden ze verwijden,

 

en toen is van hun hart de hooge vlam gedoofd.