VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. 29]

XXIV. Vanden eenighen voghel Phenix.

Sterckte vergaet, Ionckheyt sal u begheven,
Maer, ware ^deucht, oneyndelijck sal leven.

D'eenighen Phenix, leeft ^{drie hondert veertich Iaren},

^{En nimmer voet hy jongh}, want sonder weerga leeft,

Dees als hy nu bemerckt, syn tijt te zijn vol-leeft,

Op een verheven ^Rots, hy yver gaet vergaren:

Veel drooch vermolsemt hout, en and're drooghe waren,

Het welck hy door de hit des ^Sons onsteecken doet,

En stelt sich dan daer op, met een bereyt ghemoet,

Om door een brave doot sich inde as t'herbaren.

^{'t Ghebeurt oock korts daer naer, dat uyt de as komt vooren}

^{Een worm}, die metter tijt, krijcht 'sPhenix wesen wis,

Tot dat die eyndich weer een schoonen Phenix is,

Dus leeft dees voghel staech: ’t welck wonder is om hooren,

Maer hier met Godt, ô mensch! bethoont sijn groot vermoghen,

Die desen Phenix gheeft, door sijn wil d'eenicheyt.

Alsoo oock naer ons doot, ons Godt seer goet bereyt,

De eeuwicheyt ons ziel, ^{ten Hemel in-ghetoghen}.

Met desen Phenix, recht men Christus moet ghelijcken,

Die door een ware liefd', om ons een bitt'ren doot

Ghele'en heeft, op dat hy ons lost van d'helsche noot,

En met de Salicheyt ons eeuwich sou verrijcken.

Dat Duyvel, Doot, noch Hel, ons niet en doen beswijcken,

Om met een liefdich hert, tot Godt te gaen vol eer;

VVant die in Christo sterft, herbaert sich selven weer,

En sal met Godes glans in d'Hemel sich verrijcken.

^{Doen wy sterven, het vleesch verganck'lijck ongheduerich,}

^{Door Godes gheest, die ons in beter leven voet,}

^{En leven wy altijt in Godes liefde vuerich,}

^{Ghelijck een Phenix, dan ons Christ herleven doet}.

[p. 30]

 

O! Deughdelick blijft, als 't al ontlijft!

S.S. Patres.

1OP ghelijcker wijse, van de Uogel Phenix, die hem 2 selven eenich wel-rieckende houdt verghaderdt, 't 3 welck der Sonnen hittenstrael aensteeckt, ende hem 4 selven daer in verbrandt, ende uyt die selve Assche 5 eenen nieuwen Phenix voort koemt. Alsoodanich 6 heeft onsen Heer Salichmaker Iesus Christus voor 7 hem selven dat hout des Cruyces verkoren, en is in 8 het vyer der Liefde aen 't selve doorvlamt, ende 9 gestorven; ende wederom, ontsterffelick, ten derden 10 daghe onlijdelick, ende verheerlickt op-ghestaen; 11 want Iesus Christus, die was, en is, en blijft 12 Eeuwich, met God de Vader, ende Heylighen 13 Gheest.

Anders gheen, als Een

Salich

LIICK!

[p. 31]

Eenighen Voghel Phenix.

_ARabien den Phenix gheeft,
^{die noyt en teelt, of Ionghen heeft.}
Men seyt, hy leeft (en houtet waer)
^{Drie hondert ruym, en veertich Iaer;}
VVert met der tijt syn leven _zat,
Verkiest een ^Rots; op ’t hoochste plat,
Aldaer de Doot (die bitter knaecht)
Met _soeten reuck wert uytghejaecht.
Der ^Sonnen-_strael ontsteeckt syn Nest,
Den Phenix _brant tot As op 't lest;
VVaer uyt een VVorm ^{te voorschijn koemt},
Die yeder weer den Phenix noemt.
_{‘Een wijs verstant, in kunst gheleert,}
‘Of die sich tot veel ^Deuchden keert,
^{‘Die klimt, en blijft ten Hemel in.}
‘'tGoet Eynde wijst een goet Begin.

^{Wie Uleys, en Bloedt verwint, en sterft terwijl hy leeft,
Blijft eeuwich in de Rust, daer Doot gheen kracht en heeft}.

Gheen Lof wert Stof.

[p. 32]

O! Deughdelick blijft, als 't al ontlijft!
Een goet Leven, maeckt een salich sterven.

[p. 33]

Fabel XXIV bij Vondel
123. De Vogel Phoenix.

[prent]

Ghelijck den Vogel Phoenix hem selven zeer welrieckendt hout vergadert, 'twelck der Sonnen hitte aensteect, ende hem daerop sett ende verbrandt, ende dat daernae uyt die selve assche eenen nieuwen Phoenix voortkomt: Alsoo heeft onse Heer ende Salighmaker Jesus Christus hem selven dat hout des Cruyces verkoren, ende is aen het selfde in't vier der heeter liefde te-ghelijck verbrandt, ende ghestorven. Maer daernae ten derden dage is hij wederom nieu, onsterflijck ende onlijdelijck weder op ghestaen. SS. PATRES.

Arabien draeght moet, en gaet den roem afstrijcken
Van d'ander werreld wijd, en alle Koninghrijcken:
Om dat de Phoenix staegh haer zoele locht doorzweeft,
Die nimmer zijns ghelijck ziet, noch ghezien en heeft.
Die nae sess eeuwen zat, en moe van hier te swerven,
Zich willigh en van zelf toe-rustet om te sterven,
Op eenen steylen Bergh, daer hij zijn dood-bed sticht
Met zoet welruyckend houdt, 'twelck 'theete zomer-licht,
Vermids zijn stralen komt ontstekende verrasschen;
De Vogel flucx verbrand, en word verteert tot asschen;
Waer uyt allencx ontstaet en voortskruypt eenen worm,
Daer uyt een Phoenix word vernieut nae's eersten form.
‘Verstanden die gheleert in wijsheyd wijd uytsteken,
‘Die werden hier bij niet onvoeghlijck vergheleken,
‘Om dat zij zelden eens aentreffen haers ghelijck,
‘En door haer groote faem en eere onsterffelijck,
‘Oock andren pricklen om met uytghereckte veeren
‘Te volgen die gheraeckt zijn op den Bergh van eeren;
‘Te vlieghen sterrenwaerts verheven met 'tghemoed,
‘Tot daermen erft te loon den groenen lauwer-hoed.