VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. B8v]

IIII. Van den Vos ende den Raven. aant.

Een Vleyer, vliet voorsichtich na vermoghen;
VVant meest daer van den hoorder wert bedroghen.

Den Raven, had eertijts een vet stuck kaes ghenomen,

Op een ghetackten Boom hy dat te nutten docht,

Den schalcken Vos, die 't sach, heeft met een list ghesocht,

Hem dat t’ontloeren, dus is hy tot hem ghekomen:

Al vleyend’ hy begon sijn veeren schoon te romen,

Ia voechden daer noch by, gheen Voghel beter songh,

Dat hem ’t ghehoor daer van, aldaer te komen drongh,

’t Pluymstrijckich hert, en sal gheen valsche leughen schromen.

Den Raven, in dees lof nam sonderlingh behaghen;

Maer meest omdat hy waent, sijn sangh soo vrolick soet,

Begint te quelen, en sijn beck wijdt open doet,

Daer uyt de kaes ontviel, die fluckx wiert wech ghedraghen

Van Vos-neef, die’m te laet sijn dwaesheyt doet beklaghen

Den Raven, die’y ontbloot van sijn ghewonnen kost,

En onverzadicht, hy dien smaet verdraghen most;

De Vleyers, meest altijt, na’s weerelts kind’ren jaghen.

Den Vleyer, in sijn doen en woorden onghestadich,

Betoont te zijn u vrient, soo langh ’t gheluck u lacht:

Maar met een valsch ghelaet, hy bezicht al sijn macht,

T' bedrieghen u, soo hy kan, met sijn list verradich;

Vlucht ‘s Vleyers honich-gal, dewijl het is soo schendich,

En looft den waren vrient, die u na waerheyt raet,

Die meer u welvaert mint, dan eyghen winst of baet,

VVant wie den Vleyer lieft, in 't eynde wert ellendich.

Meer ghelt te zijn berispt, van wijsheyt vol verstande,

En lyden door goet raet, om beters wil een quaet,

Dan die van Vleyers snoot, door hun gheveynst ghelaet,

Sich dwaes bedrieghen doet, tot eeuwich smaet en schande.

[p. C1r]

 

Snoode Vleyers, maken Schreyers.

Dion.

1DEen Eer-gierigen Keyser Anthonini, syne 2 Hovelingen hebben geweest listige doorslepen 3 Vossen. Want al so haest als de Keyser eenich gelt, 4 of ander kostelicke fraeyicheyt ter handen quam, so 5 hebben die Linckers den Keyser (die in mildicheyt, 6 ende in ’t wech-schencken alle Keysers en 7 Koninghen verre te boven ginck) prijslick gheroemt; 8 welcken schijn-roem den goeden Keyser soo vvel 9 behaechde, dat hy die schalcke Pluymstrijckers sijn 10 beste in-komen heeft gheschoncken tot vereering. 11 ‘Men bevint altijts, dat stoute onbeschaemde 12 Luyden, hebben het meesten-deel van de Werelt.’ 13 Siet, de Vos heeft door vleyen verkregen, het ghene 14 den slechten Raven heeft moeten ghebreck hebben.

List, Quist.

[p. C1v]

Vos, en de Raven.

BEsiet de Vos, die linckt en vleyt,
Al om het gheen hy niet en heyt;
VVant, hy bejaecht een verre Kaes,
Voor graghe lust, en moedich Aes.
De Raven sit de Vos te hoogh,
En buytens monts, en uyt der oogh.
O! schoonste Dier, roept slimme Vos,
En mits, soo laet de Voghel los.
Eylaes! hy dacht, het was om 't jock!
Maer prysend’ krijcht de vette brock.
‘Och! vreest, wanneer een Smeecker praet,
‘Meest onder schijn van heus ghelaet;
‘Of dat hy met een diepe klacht,
‘Of dat hy schits uyt-mondich lacht.
‘Denckt Vrienden, denckt vry datter noch
‘In 't VVerelts woel staech woont bedroch.

Weest yeder-een ghetrou, betrout oock yeder niet:
Een Smeeckers loose tong baerdt schadelick verdriet.

Streelen, doet Queelen.

[p. C2r]

Snoode Vleyers, maken Schreyers
Schoone VVoorden, zijn snoode Boeven-netten.