Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XIX]

‘als je een mooie jongen bent, zoals jij, dan hoef je alleen maar op je buik in het gras te gaan liggen, je broek naar beneden te doen, een centenbakje naast je te leggen, waar ze het geld in kunnen doen en dan word je slapende rijk.’ Het was zomer en erg warm.

‘Nou ja: bij wijze van spreken natuurlijk. Maar

[p. 95]

echt, ze lopen er bij bosjes en je hoeft ze er alleen maar uit te pikken.’

Hij sprak over het Vondelpark en hoewel ik in de winter de jongens op de brug er al over had horen praten, had ik hun verhalen niet serieus genomen.

‘Geloof je me niet?’

‘Ja, natuurlijk.’ Ik ging naar het Vondelpark. ‘Alleen voor de nieuwsgierigheid’ zei ik tegen mezelf, maar ik had ook de hoop, dat ik er veel geld zou kunnen maken. Zo was ik een paar maanden van de brug af en de bars, die propvol zaten met buitenlanders, die wel veel betaalden, maar die ook zo ruw konden zijn, dat ik na een week-end onder de blauwe plekken zat en elke beweging me pijn deed. Ik liep over de brede laan langs de vijver en voelde me een ogenblik zo gelukkig, dat ik beter het park uit had kunnen lopen en naar huis had moeten gaan om in bed te duiken, ver weg onder de dekens te denkken aan mooie dingen van vroeger.

Toch liep ik het park in en de gedachten aan de ogenblikken in bed, die ik had gemist, kwamen later in me op, maar toen was het al te laat.

Ik liep van de grote weg af en kwam over een kleine holle brug. In een smalle donkere laan daarachter stonden onder de bomen zwijgende mannen en ik ging met een wee gevoel in mijn maag, want ik was toch wel zenuwachtig over dit nieuw werkterrein, bij ze staan. Zo verstreek de tijd en er gebeurde niets. De mannen bewogen zich nauwelijks, maar loerden naar elkaar en na een tijdje had ik het al bekeken: op deze manier zou ik niet veel geld maken.

Net toen ik van plan was om verder in het park nog even te kijken of daar iets te versieren viel,

[p. 96]

hoorde ik het geluid van een rijdende auto en door de bomen zag ik het schijnsel van twee lampen.

De mannen om me heen doken snel weg achter de bomen, maar voordat ik besefte wat er gebeurde en ook zou wegrennen, sprongen er twee agenten uit, die me vastgrepen en in de wagen duwden. Ik schrok niet eens en omdat ik me onschuldig voelde, keek ik geamuseerd om me heen. ‘Dag,’ zei ik tegen een jongen, die al op de achterbank zat en die ik goed kende: het was Louis. Louis kwam veel in de bars om het geld te verteren, dat hij in de provincie verdiende.

Louis had daar vier klanten zitten, die hij elke week opzocht. Voor iedere klant een nacht en van het geld van die vier dagen leefde hij drie dagen in Amsterdam, behalve als zijn geld te snel op was, zoals nu, dan ging hij de brug op of het park in.

Louis draaide zijn hoofd om en keek stuurs naar buiten.

We reden het park weer uit naar het bureau en pas toen zei Louis wat.

Hij zei: ‘De schooiers.’

‘De schooiers,’ zei Louis en hij zei het zo hard, dat een van de agenten zich omdraaide en zei: ‘Wacht jij maar af, gore flikker, we krijgen je wel,’ waarop Louis weer zweeg.

Ik moest op het bureau naast Louis zitten en ik zag de agenten schrijven.

‘Mag ik misschien weten, waarvan ik beschuldigd word,’ vroeg ik, maar ze keken niet eens op. 's Nachts om een uur of drie moest ik naar een andere kamer waar een man in burger mijn naam vroeg en nog enkele andere gegevens, maar die in het begin ook geen antwoord gaf op

[p. 97]

mijn vraag, waarom ze me vasthielden.

Toen ik bleef aandringen zei hij: ‘Je moet niet zo lullen, want je weet donders goed, waarom we je hebben meegenomen en je mag nog blij zijn, dat we je niet langer vasthouden.’

‘Verdomme,’ zei hij ook nog, ‘je ouders moesten eens weten’ en toen kon ik teruggaan naar de grote kamer, waar de agenten zaten. Louis was er niet meer, maar wel een andere jongen, een lange, blonde jongen, die ik van gezicht kende en van wie werd gezegd, dat hij wel tweeduizend gulden per week moest verdienen en hij alleen maar bij de telefoon hoefde te blijven zitten om te wachten tot de klanten opbelden. Ik keek naar zijn gezicht, dat onbewogen bleef. De telefoon en de tweeduizend gulden zullen wel meevallen, dacht ik, anders was hij toch niet in het park gepakt.

‘'t Is toch zonde van zo'n smoeltje,’ zei opeens een agent, een grote met een vierkant gezicht, die al een tijdje naar ons had geloerd. Hij grijnsde nu en de andere agenten keken ook. ‘Ze moesten ze allemaal de stad uit trimmen,’ zei een jonge agent en hij keek ons zo verbeten aan, alsof hij de eerste zou zijn, die er aan wilde beginnen.

‘Wilt u uw opmerkingen voor u houden, zolang er geen aanklacht tegen ons is ingediend,’ klonk de stem van de blonde jongen. Hij had een rustige, prettig klinkende stem.

De agenten keken hem even verbaasd aan.

‘Zeg,’ merkte er een op, ‘wil je je gedeisd houden. Anders weten we nog wel wat anders met je te doen.’

‘Er liepen,’ zei een andere agent en hij stond op en ging vlak voor ons staan. ‘Er liepen,’ zei hij,

[p. 98]

‘twee flikkers op het Zandvoortse strand.’ Hij wachtte even. ‘De ene flikker laat een scheet. Zegt de ander: Don't speak about love’ en het woordje ‘love’ trok hij uit elkaar en liet het over zijn tong glijden. ‘Lòòòòve,’ zei de agent. De blonde jongen sprong overeind en schreeuwde: ‘Hou je smerige bek, schoft dat je bent.’

‘Wat dan?’ drong de agent agressief op.

‘Dat zal je wel merken.’

‘Er liepen twee flikkers op het strand,’ zei de agent langzaam en nadrukkelijk en toen gaf de jongen hem een klap. ‘Ik ben geen flikker,’ zei hij met een hoge stem.

De politiemannen sprongen van hun stoel, liepen snel naar de jongen en met zijn vijven of zessen sloegen ze hem neer. Ik sprong overeind en twee mannen liepen naar mij toe en sloegen mij ook neer en meer kan ik me niet meer herinneren.

De cel was wit. In de muur een raam met matglas, dat heel dik geweest moet zijn en in de cel een bed met alleen dekens.

Daar ging ik op liggen. Ik keek naar de lamp, die niet uitging. Een klein schel peertje aan een bruine draad en ik dacht: ‘Wat raar. Alles hebben ze mooi wit geschilderd, waarom hebben ze dan geen wit plastic draad gebruikt.’

Daarna viel ik in slaap.

De volgende morgen werd ik wakker gemaakt door een agent, die vriendelijk naar me keek en zei: ‘Ja, ja, zo gaat dat nu eenmaal.’ Hij gaf me eten en een kwartier later zei hij: ‘Ga maar mee.’

‘Jongen,’ zei een oude agent tegen me. ‘Wees nou verstandig en zorg, dat we je nooit meer hoeven op te pikken, want echt, je hebt er alleen

[p. 99]

maar jezelf mee.’

Ik kon vertrekken. Er werd verder niets opgeschreven en heel voorzichtig liep ik door de gang, toch nog bang, dat ik teruggeroepen zou worden.

Pas buiten op straat durfde ik weg te rennen en eerst honderden meters verder voelde ik me veilig, wat natuurlijk absurd was, want veilig was ik nooit, maar zo voelde ik dat die ochtend. Thuis in de spiegel keek ik naar de blauwe plekken en de schaafwond op mijn gezicht. Ze hadden me flink geraakt, de sadisten en ik werd weer kwaad op ze.

Een week voordat dit gebeurde, pikte ik in de Leidsestraat een man op, die me meenam naar zijn huis.

Daar moest ik een uniform aantrekken, een fantasie-uniform, dat sterk deed denken aan een Duits oorlogsuniform met lange zwarte laarzen. Hij kleedde zich helemaal uit en toen moest ik hem trappen, heel venijnig in zijn buik en dan steeds harder.

Eerst weigerde ik, maar de man bood me veel geld en daarom ging ik op zijn wensen in.

Ik merkte, dat ik gaandeweg harder ging trappen dan ik zelf wilde en ik zette mijn pet nog steviger op mijn hoofd en schopte de man met mijn harde laarzen waar ik hem maar raken kon. ‘Nou is het genoeg,’ zei de man opeens en pas toen voelde ik de walging in me opkomen over wat ik had gedaan.

De man stond met tranen in zijn ogen en een bloedende lip tegenover me. ‘Je was fantastisch,’ zei hij, ‘je kan je echt goed in je rol inleven.’

Ik keek hem verbaasd aan, want volgens mij had

[p. 100]

ik hem teveel pijn gedaan.

‘Ja, echt,’ zei de man. ‘Ik meen het. Ik merkte opeens, dat je mij met plezier ging schoppen en dan wordt het pas prettig. Anders blijft het zo klinisch.’

Hij grinnikte toen ik me zonder een woord te zeggen omdraaide en zo snel mogelijk het uniform uittrok.

‘Daarom trek ik ze ook een uniform aan,’ zei de man, ‘want dat maakt alles zo levensecht.’

Hij grinnikte weer, omdat hij merkte, dat zijn woorden me pijn deden. Ik had mezelf ontdekt en daar had hij plezier in.

Daar moest ik aan denken, toen ik thuis voor de spiegel stond en naar mijn gezicht keek, dat ik voorzichtig bette met wat koud water.

De man had gelijk.

Een straatliedje - Anonymus, 1910

Agentje, agentje
Doe me geen verdriet
Ik wil alleen myn vryheid
En iets anders wil ik niet.

Agentje, agentje
Doe me toch geen pyn
Wil toch nooit vergeten
Dat we allen mensen zyn.