Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XVIII]

in de auto zeggen we allebei een tijdje niets en ik kijk naar de huizen, die langs me heen schieten.

Dan begint de dokter opeens te lachen en ik kijk hem verbaasd aan.

Ik: ‘Wat is er, waarom gaat u zo lachen? Zie ik er toch gek uit met die bloemen op mijn rug?’ Hij: ‘O, nee, integendeel. Je bent erg mooi, ik zou je willen zoenen, als dat mag.’

Ik: ‘Dat mag.’

Hij: ‘Nee, ik lachte zomaar. Een binnenpretje.’ Ik: ‘O.’

Hij: ‘Ik ga je een vraag stellen. Hoeveel is volgens jou negen maal dertien?’

Ik: ‘Negen maal dertien?’

Hij: ‘Ja.’

Ik denk even na, wijs hem op een gevaarlijk

[p. 92]

kruispunt en zeg dan: ‘Dat is 117.’

Hij weer: ‘Je geest is in ieder geval ongebroken. Denk daar maar aan.’

Ik denk even na over wat hij tegen me zei en moet beamen, dat hij gelijk heeft.

Ik zeg hem dat en hij glimlacht. ‘Ik heb altijd gelijk,’ zegt hij dan. ‘Ik ben wel niet helemaal volmaakt, maar het zal toch wel niet veel schelen, maar het is jammer, dat je daar nooit achter zal komen.’

Hij wacht even, tuurt in het donker en vervolgt: ‘Behalve natuurlijk, als ik aan je zou vragen of je bij me zou willen komen wonen. Dan zou je me wel leren kennen’ en hij glimlacht weer, maar ik zie, dat de knokkels van zijn handen wit worden, zo stevig klemt hij zijn vingers om het stuur.

Ik zwijg even, voel me verward door het voorstel.

Dan zeg ik: ‘Maar ik ben ongeschikt voor de liefde. Ik heb geen handen om u te strelen, geen voeten om me aan de bedrand af te zetten als ik klaar wil komen. Mijn bloemen zullen binnen een paar dagen verdorren en als u in me bijt of me in mijn schouders knijpt, gaan uw vingers door mijn vlees heen, zo zwak ben ik geworden.’ Hij knikt.

‘Eigenlijk ben ik stervende,’ ga ik door. ‘Dat weet u ook. Mijn laatste voet zal straks afvallen en dan ben ik helemaal hulpeloos. Ik lig op de grond en dan zal ik langzaam maar zeker één worden met de aarde, wegzakken in de zwarte humus.’

De arts stopt, buigt zich voorover en neemt mijn voet in zijn hand.

‘Beweeg eens,’ zegt hij kort.

[p. 93]

Ik beweeg mijn voet.

‘Schoen uit, sok uit,’ zegt hij en als ik dat gedaan heb, zie ik, dat mijn enige voet, mijn mooie blanke voet, waar ik zo trots op was, nog maar aan een paar draden hangt.

‘Afgelopen,’ zegt de arts. Hij tikt met zijn vinger tegen de voet, die even heen en weer wiebelt en dan op de bodem van de auto valt. Ik begin te huilen en de dokter legt zijn arm om me heen. ‘Niet huilen,’ zegt hij, ‘je moet maar denken, dat er mensen zijn, die nog meer lijden dan jij. Dat zeg ik altijd tegen zieken: er zijn mensen, die vreselijker ziektes hebben dan u en dat helpt altijd. En het is nog de waarheid ook. Ik zou je dingen uit mijn praktijk kunnen vertellen, waar je van zou schrikken.’

Hij staart voor zich uit.

‘Ik hoop niet, dat je ze aan me vraagt,’ zegt hij dan.

‘Nee, nee,’ zeg ik, ‘dat zal ik niet doen. Ik denk ook niet, dat het me zal opbeuren.’

‘Nee, dat is ook zo.’

Buiten begint het zacht te regenen en de man naast me doet de ruitenwissers aan, die driftig heen en weer bewegen en dat is dan het enige geluid wat ik hoor.

Zo zitten we een paar minuten naast elkaar, tot hij de motor start en we langzaam weer wegrijden.

‘We zijn al bijna een uur onderweg,’ zegt de dokter dan. Zijn stem klinkt vrolijk, maar het is een valse opgewektheid, hoor ik.

‘Een uur,’ zegt hij en hij wijst naar buiten, ‘en we zijn er al. Dat is snel gegaan.’ Ik zie het hek van de begraafplaats, waar ik sinds de begrafenis van mijn grootmoeder niet meer ben ge-

[p. 94]

weest. Hij zet de wagen vlak bij het hek en stapt uit.

Ik zie door de regendruppels heen zijn gestalte bij het hek. Hij rammelt even aan de spijlen en dan gaat het langzaam open.

Dan loopt hij weer naar de auto met een lange verende stap en ik ben er jaloers op.

‘Zal ik je er heen brengen.’ Hij steekt een verregend hoofd door het geopende raam naar binnen.

‘Nee, nee, laat maar.’

‘Ach, gekheid,’ zegt hij en hij tilt me uit de auto en loopt met me in zijn armen door het hek. Dan legt hij me neer op het eerste gazon.

‘Nou, dag,’ zeg ik.

Hij buigt zich over me heen en zoent me op een van mijn wangen, de wang, waar nog geen gaten in zitten.

‘Je bent erg aardig.’

Ik antwoord: ‘Dat is de eerste keer, dat iemand dat tegen me zegt. Het is me nooit overkomen, dat iemand dat tegen me zei en het nog eerlijk meende ook. Het is dus toch een fijne dag geweest.’

Hij strijkt me even door mijn haar en het duurt niet lang of ik hoor zijn wagen starten. De achterlichten gloeien op en dan is het donker.