Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XVI]

nou ben ik van een hoge kerktoren gevallen, een behoorlijke toren van toch wel een meter of veertig en wat gebeurt er? Ik lig op het plein. Volkomen gezond. Ik heb alleen een paar builen, een schaafwond op mijn wang, mijn overhemd is volkomen aan flarden en ik ben een voet kwijt. Ik kijk om me heen, maar ik kan hem nergens vinden.

Het is stil op straat en ik sta op.

Het beste wat ik nu kan gaan doen, bedenk ik, is toch maar weer proberen me in een ziekenhuis te laten opnemen, want een val van een kerktoren is toch wel een ernstige aangelegenheid, al mankeer ik dan verder niet zo veel.

Ik hink op mijn ene voet het plein af en dan ga ik op een straatbordje kijken, waar ik eigenlijk ben gevallen. Ik zie dat er vlakbij een ziekenhuis is. Toch is het nog verder dan ik denk en ik sleep me met moeite voort door de straten, met mijn polsen steunend op de vensterbanken en het duurt nog wel een half uur voordat ik het grote gebouw zie.

‘Ik ben van een kerktoren gevallen.’

De portier schrijft mijn naam in een boek en zegt: ‘Twee trappen op, naar kamer 126.’

‘Twee trappen op,’ zeg ik, ‘maar dat haal ik nooit.’

[p. 83]

‘Wie van een kerktoren is gevallen, heeft in ieder geval trappen gelopen,’ antwoordt de man en hij klapt het luik van zijn kantoortje dicht.

Ik kom boven en daar zie ik honderden witte deuren op een rij, maar nergens staat een cijfer op en ik zie ook niemand in de gang staan en daarop probeer ik maar de eerste deur, die ik tegenkom.

Binnen zit een arts met tegenover hem een patiënt. Als ik binnen loop, rent de dokter de kamer uit.

De patiënt blijft zitten. Hij heeft geen ogen in zijn kassen, die donkerpaars zijn van het geronnen bloed.

Op de tafel voor hem zie ik de beide oogballen liggen, die heen en weer rollen in een vertwijfelde poging om me te zien.

‘Kamer 126,’ vraag ik aan de man, die door de geopende deur naar de overkant wijst.

‘Daar,’ zegt hij, maar als ik weg wil lopen, grijpt hij me bij mijn arm. ‘Wilt u even voor mijn ogen gaan staan zodat ze u hebben gezien, want dan hebben ze rust. Dat heen en weer rollen over de tafel doet zo'n pijn.’

Ik ga even voor de ogen staan, die meteen stil blijven liggen en de man zegt: ‘Mag ik u vriendelijk bedanken.’

Als ik aan de overkant de kamer binnenloop, zie ik aan de binnenkant inderdaad het cijfer 126 staan.

‘Ze zijn bang, dat er anders teveel patiënten naar binnen lopen.’ Ik draai me om en op een bank zit een jongen, die naar het bordje wijst. ‘Verstandig,’ zeg ik.

Ik ga tegenover hem zitten en dan zie ik, dat zijn

[p. 84]

polsen zijn verbonden, wat niet helpt, want het bloed sijpelt toch door het verband heen. Hij heeft een witte broek aan en een donkere trui en zijn haar is zo rood als het bloed, dat uit zijn polsen stroomt.

Ik kijk gebiologeerd naar de spatten op zijn broek, maar ik durf niets te vragen.

Het blijft lang stil.

Dan gaat een deur open en een verpleegster komt de kamer binnen.

‘Wie volgt?’ vraagt ze.

Ik wijs op de jongen, maar die schudt het hoofd. ‘Ik ben het laatst aan de beurt,’ zegt hij. ‘Dat is de straf voor wie zijn polsen doorsnijdt. Een raad: snij nooit je polsen door, want het doet verrotte pijn.’

Ik laat hem mijn armen zonder handen zien.

‘Ik heb het al gedaan,’ giechel ik.

Ik volg de verpleegster naar de behandelkamer, waar een grote fles staat.

‘Kleedt u maar uit,’ zegt ze, ‘en gaat u maar vast in de fles zitten. De dokter komt zo.’

‘Hoe moet ik daar in?’ en ik wijs naar de smalle flessehals.

‘Heeft u nooit een fles gezien, waar een schip in zit?’ vraagt de verpleegster geprikkeld.

‘Ja,’ zeg ik.

‘Nou dan’ en ze loopt de kamer uit.

Het enige wat ik nu kan doen, is mijn lichaam stukje voor beetje naar binnen gooien, mijn ogen het laatste, zodat ik goed kan zien hoe ik uit de chaos in de fles weer een ordentelijk lichaam kan maken.

Het lukt me best, alleen zet ik mijn overgebleven voet onder mijn andere been. Het been waar de voet oorspronkelijk onder zat is erg moe

[p. 85]

geworden van het hinken en een verwisseling lijkt me op zijn plaats.

Ik veeg met mijn vingers over het glas en eigenlijk verveel ik me tot een man met een witte jas, kennelijk de dokter, binnenkomt.

‘We gaan u bestralen,’ roept hij door de flessehals naar me toe.

Een zacht gezoem stroomt door het vertrek en ik voel felle pijngolven door me heen gaan. ‘Moed houden,’ roept de arts me toe, ‘we gaan u weer mooi maken. Straks mag u er weer uit.’ Het lijkt een eeuwigheid te duren, voordat de bestraling stopt. De arts roept daarop twee verplegers, die de fles opnemen en ondersteboven houden, zodat ik langzaam naar buiten vloei. Eerst lig ik als een onherkenbare brei van pijn op de grond. Dan richt ik me weer op en geef de arts een pols.

‘Vriendelijk bedankt,’ zeg ik, ‘ik geloof, dat ik er nu wel weer een poos tegen kan.’

De man kijkt me keurend aan. Dan drukt hij zijn vinger door mijn wangen heen. ‘Zwak van vlees,’ mompelt hij. Hij scheurt mijn oor van mijn hoofd.

‘Zeer zwak, zeer zwak.’

Dan: ‘Vind je het bezwaarlijk om met één oor door het leven te gaan?’

‘Ach,’ zeg ik, ‘ik heb nog maar één voet, geen handen en bovendien ben ik wit en heb ik puisten op mijn rug, dus wat maakt een oor meer of minder nou nog uit.’

‘Nee, nee, nee,’ roept de arts uit. ‘Die pukkels op je rug zijn geen pukkels meer. Ik heb ze door die bestraling uit laten komen en je rug is veranderd in een tuin van wonderlijke schoonheid.’ Twee verplegers brengen een spiegel en als ik me

[p. 86]

omdraai en over mijn schouders kijk, zie ik een veld van zachtgele bloemen. De dokter blaast er tegen en dan wuiven ze heen en weer. ‘Veel in de wind lopen,’ zegt hij. ‘Dat masseert meteen de rughuid en natuurlijk de bloemen veel water geven.’

‘Maar ik ben bang voor water,’ roep ik uit.

‘Ai,’ zegt de arts, ‘dat is minder mooi. Dan ben ik bang, dat ze zullen verwelken. Het beste lijkt me, dat u morgen naar een fotostudio gaat om een kleurenopname te maken, zodat u aan iedereen kunt laten zien hoe uw rug er heeft uitgezien.’

Hij kijkt op zijn horloge.

‘Het is nu drie uur, dus de nacht is al weer bijna voorbij. Waar zal ik u naar toe brengen, want mijn dienst zit er op en ik kan u met de auto wel even brengen. Het is voor mij geen enkele moeite.’

‘Graag naar mijn graf,’ zeg ik, ‘op Zorgvlied.’ ‘Op naar Zorgvlied,’ zegt de dokter opgewekt. ‘Gelukkig heeft u nu bloemen bij u om op het graf te leggen,’ vervolgt hij en we lachen allebei en hoe lang is het al niet geleden, dat ik gelachen heb.