Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XV]

ik liep de bar uit, toen de oude man zijn schouder tegen de mijne drukte en zei: ‘Ga je mee, lekker jongetje. Ik zal je goed betalen.’

‘Wat ga je snel weg,’ zei de portier en stopte de gulden, die ik hem gaf in zijn zak. ‘Het moet nog leuk worden.’

‘Daar wacht ik dan maar niet op,’ zei ik en ik liep de straat op. Ik moet een hele tijd hebben gelopen, al raakte ik elk gevoel voor tijd kwijt en opeens stond ik voor het huis van Michael. Ik wist, dat ik stom deed, dat ik gewoon niet moest hopen, dat hij straks, als hij naar huis kwam, me boven zou roepen. Misschien kwam hij ook helemaal niet.

Ik leunde tegen een gevel en naast me ging een raam open. Een oude man stak zijn hoofd naar buiten. ‘Jongen, jongen,’ zei hij zacht verwijtend, ‘wat sta je hier nou. Ik ken jou wel, jij bent de vriend van die jongen hier aan de overkant. Ga toch weg, want hij wil je niet meer zien. Echt, geloof me toch. Ik heb er al zoveel bij hem zien gaan.’ Hij zuchtte even: ‘Dat jullie dat nou niet beseffen, dat zo'n jongen je de bons geeft, zodra hij iets anders tegenkomt.’

[p. 80]

‘Maar...’ begon ik. Ik wilde zeggen, dat ik er niet op rekende, dat Michael weer van mij zou zijn, maar dat ik alleen stond te wachten om hem even te zien, wat natuurlijk een leugen was. ‘Laat nou maar,’ zei de man. ‘Vergeet die jongen nou, want er woont al een andere jongen bij hem. Beklaag die maar, want die woont er ook niet lang. Neem van me aan, dat ik zo langzamerhand wel kijk op die dingen heb gekregen.’ En toen: ‘Neem maar een sigaret en ga dan naar huis. Probeer te slapen, want als je dat kan, ben je bevoorrecht. Ik kan het niet.’

Ik stak een sigaret op, groette de man, die het raam weer dicht deed en liep naar de Leidsestraat. Ik voelde me hol en koud en was er zeker van, dat ik nooit meer een gevoel voor iets of iemand kon opbrengen.

Schuin tegenover de Universiteitsbibliotheek staat een stenen urinoir. De business-jongens kennen het urinoir, het middelpunt van de geldmakerij, maar die avond wist ik dat nog niet.

Bij de trap stond een man van een jaar of veertig met diepe lijnen in zijn wangen. Ik voelde zijn ogen in mijn rug prikken, toen ik naar beneden liep.

In het urinoir zag ik in het duister twee mannen dicht bij elkaar staan. Ik liep naar het andere deel van het gebouwtje.

Even later hoorde ik voetstappen op de trap en toen ik omkeek zag ik de man met de groeven in zijn gezicht het urinoir binnenkomen. Ik draaide mijn hoofd snel weer terug.

De man kwam achter me staan en legde zijn hoofd tegen mijn schouder, zijn handen tegen mijn billen.

[p. 81]

Ik bewoog me niet en de man maakte geen beweging. Zo stonden we een paar minuten tot de twee andere mannen naar boven liepen.

‘Mag ik in je komen?’ fluisterde de man onmiddellijk. ‘Mag ik je neuken?’

Ik antwoordde hem niet.

‘Een tientje,’ probeerde de man voorzichtig. Ik hoorde, dat hij zijn portemonnaie uit zijn zak haalde en voelde, dat hij een bankbiljet in mijn broekzak stak. Ik haalde het er niet uit.

Ik bleef staan en de man schoof mijn broek naar beneden.

‘Het wil niet erg,’ steunde hij, toen hij in me probeerde te komen. Ik boog me wat voorover en de man sloeg zijn armen om mijn buik. Zijn rechterhand wreef over mijn buik, tot hij naar beneden ging en me wilde aftrekken.

‘Laat maar,’ zei ik en hij haalde zijn hand weg. Het leek uren te duren voordat de man klaar kwam en ik voelde een schrijnende pijn. Ik wiebelde daarom ongeduldig van mijn ene been op het andere, maar het was enkel ongeduld, geen afschuw van de man, die zwaar begon te hijgen, even snikte en een paar krampachtige bewegingen maakte.

Toen ging hij uit me weg en hees zijn broek op. Zonder een woord te zeggen, draaide hij zich toen om en liep de trap op. Ik bleef nog even staan en toen ik later de trap op liep en over de straat keek, zag ik hem niet meer.

Ik stak een sigaret op en bleef bij het urinoir staan. In mijn broekzak voelde ik het bankbiljet van tien gulden en ik dacht: ‘Dat is sneller verdiend dan door er een halve dag voor op de zaak te werken.’ Iets anders dacht ik niet.

Die avond liep ik nog driemaal het urinoir in en

[p. 82]

de derde maal vroeg ik twee tientjes aan de man, die met schutterige bewegingen het geld gaf en daarna verlegen wachtte tot ik zei, dat hij zijn gang kon gaan.

Hij was de enige, die ‘bedankt’ zei en ‘ik hoop, dat ik je nog eens zie’ voordat hij de trap opliep en mij achter liet.