Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XII]

ik had verwacht, dat het buiten donker zou zijn. Om deze tijd van het jaar moet het toch donker zijn. In de krant kan je elke dag lezen hoe laat de zon ondergaat en als je bij dat tijdstip een half uur optelt, heb je ongeveer de tijd, dat het donker gaat worden.

Maar het is niet donker. De straat is in een bleek rood licht gehuld en als ik naar mijn huis loop, merk ik tot mijn verbazing, dat ik een cape omheb, de eerste keer in mijn leven. Ik draai me om en zie, dat hij in plooien om me heen valt en dat is een mooi gezicht. Ik kijk om me heen en zie, dat de straat vol staat met bloemen met grijze bladeren, erg somber, dat wel.

Gelukkig zie ik naast me een grote stapel thule

[p. 66]

met mooie pasteltinten liggen en ik pak de stapel onder mijn arm en loop er mee naar de bloemen. Een van mijn handen doet geen dienst meer en dat is lastig, want nu moet ik met één hand de thule om de bloemen heen draperen, maar het gaat en als ik na een tijdje klaar ben, vind ik, dat de straat er heel wat fleuriger door is geworden. Er is nu ook muziek gaan spelen. Geen mooie muziek vind ik, tenminste geen muziek, waar ik van hou.

Veel violen, een erg groot orkest, dat klassieke muziek speelt en hoewel ik het vaak heb geprobeerd, ik kan die muziek niet erg mooi vinden. Soms hou ik er van op een niet te beredeneren manier. Eventjes maar, als het gespeeld wordt bij een film die spannend is en jagende violen bijvoorbeeld een vluchteling begeleiden.

Bij elkaar ben ik wel tevreden over het resultaat van mijn werk. Er hangt nu tenminste sfeer in de straat en dat kan je van mijn straat meestal niet zeggen.

Zo stil als het een half uur geleden in de stad was, toen ik achtervolgd werd door de agenten, zo druk wordt het nu.

Overal schuiven de ramen open en de mensen hangen naar buiten en wuiven naar me met grote vlaggen en ik groet terug. Er heerst al langer hoe meer een feeststemming in de straat en ik ben gelukkig, dat ik daar voor een belangrijk deel toe heb bijgedragen, al gaat de muziek me wel heel erg irriteren.

Ik hoor hoe langer hoe meer pauken en trommels van de achtervolgers en minder de fluit van de lente en de trompet van de triomf, die ik nu ga vieren. Ik probeer daarom zo min mogelijk op de muziek te letten en als de mensen om me

[p. 67]

heen nu maar hard genoeg juichen, hoor je de muziek toch bijna niet meer.

Uit een van de huizen komt een oude man naar me toe: een van de oudste mannen van de straat. Hij draagt voor deze gelegenheid een antiek uniform van rode stof en een blauwe pet met een witte pluim op.

‘Bedankt,’ zegt hij tegen me en hij schudt me ontroerd de hand.

‘Ach, het was geen moeite,’ zeg ik terug en ik pak nog een lap thule en geef die aan de oude man, ‘om thuis aan de wand te hangen,’ zeg ik, ‘dat staat erg dekoratief.’

‘Nogmaals bedankt,’ zegt de oude man. ‘Het is allemaal erg mooi, wat je hier in de straat voor ons doet. We hebben je erg lang niet bekeken en we vonden je een slijmjurk, dat mag je best weten en dat zeiden we ook wel eens tegen je, maar wat je nu voor ons hebt gedaan, ik heb er geen woorden voor.’

Een andere man treedt naar voren.

‘Ik kom van de percelen 26, 28 en 30,’ zegt hij met een luide stem, ‘en ook wij willen niet achterblijven met onze dank uit te spreken voor jouw aandeel in het geluk van de bewoners van deze straat.’ Ik begin te blozen, want dit had ik toch niet verwacht, al wist ik altijd wel, dat zoiets toch eens moest komen.

Nog meer mensen komen me bedanken en ik weet met mijn houding geen raad, maar gelukkig treedt iedereen op een gegeven ogenblik terug.

Er klinkt een harde paukenslag, die me onaangenaam verrast, maar de stemming schijnt er toch niet erg onder te lijden en nu gaat de deur van mijn huis open en loopt mijn benedenbuur-

[p. 68]

vrouw naar buiten.

In haar handen draagt ze een rood kussen en daarop ligt een kat. Hij heeft een kale kop, die glimt in het rode licht van de straat en hij heeft zijn nagels uitgestrekt. De buurvrouw heeft om zijn poten lichtblauwe strikjes gedaan.

‘Met moeite doe ik afstand van haar,’ zegt ze en ik zie tranen in haar ogen.

Haar man staat zenuwachtig met zijn handen wringend naast haar. Hij heeft een jacquet aan en hij zegt: ‘Ik hoop, dat je haar gelukkig maakt, want we houden erg veel van haar.’

‘Ja, ja,’ zeg ik en dan geef ik de dominee, die ook naderbij komt, een hand. Hij is een man met een dik rood hoofd en sinds mijn tiende jaar, denk ik, heb ik hem niet meer gezien, maar hij is nog niets veranderd.

‘God, god,’ roept hij, ‘hemel, hemel’ en hij schudt iedereen de hand, die hij tegenkomt.

Hij heeft een kort broekje aan en een sjerp om zijn schouders, waar ook op staat: ‘God, god, hemel, hemel.’

‘En dit is nu het gelukkige paar,’ roept hij uit en hij aait de poes over de kale kop.

‘Geachte buren,’ roept hij, ‘verzamelt u zich allen in een grote kring om mij, want ik heb niet zo erg veel tijd. Straks heb ik een begrafenis en daar besteed ik nu eenmaal meer aandacht aan dan aan een trouwerij. De dode moet uiteindelijk mijn voorspraak zijn, nietwaar?’ Hij vervolgt: ‘Maar maak u niet ongerust. Ik zal er een waardige huwelijksplechtigheid van maken.’ Hij gaat midden in de kring staan.

‘God, god, hemel, hemel,’ zegt hij. ‘Hier staat een paar, dat in de echt moet worden verbonden. Treedt naar voren, lief paar.’

[p. 69]

Ik doe twee stappen naar voren en draai me een keer om, zodat iedereen de plooien in mijn cape kan zien. De benedenbuurvrouw loopt ook naar voren met de poes op het rode kussen.

‘God, god, hemel, hemel.’

Dan fluistert hij tegen mij: ‘Geef me je hand, dan schuif ik daar gauw de ring aan en dan is gelukkig alles weer voorbij en kan ik naar mijn begrafenis gaan.’

Ik wil hem eerst mijn rechterhand toesteken, maar ik bedenk nog net op tijd, dat daar de sellotape om zit en dat lijkt me toch geen fraai gezicht voor een dienaar Gods.

Ik geef hem daarom mijn linkerhand, die hij aanneemt en even in zijn handpalm laat rusten. Hij kijkt er lang en aandachtig naar.

‘Vreemd,’ zegt hij dan. ‘Ik zie herfstdraden op uw hand. Kleine zwarte draadjes en er komen er steeds meer bij. Raar, want in de lucht zijn helemaal geen herfstdraadjes.’

Ik kijk ook naar mijn linkerhand en ik schrik, want ik had nog niet gezien dat op die hand nu ook de eerste sporen zichtbaar zijn van het vlees, dat de beenderen gaat verlaten.

‘Het zijn geen herfstdraden,’ zeg ik verlegen tegen hem, ‘het vlees valt zomaar van mijn botten af. Ik weet niet wat het is.’

De dominee doet snel een paar passen naar achteren.

‘Een melaatse,’ brult hij, ‘mensen hier is een melaatse, een door God gestrafte. O, wee mij, ik heb hem aangeraakt’ en hij valt op zijn knieën en begint driftig te bidden.

‘Ik ben niet melaats,’ zeg ik, ‘heus niet,’ maar alle mensen van de straten deinsen terug. Alleen de benedenbuurman blijft staan.

[p. 70]

Hij kijkt me aan en zegt dan langzaam: ‘Jij, smerige rotschoft. Ik wilde jou nog wel mijn kat ten huwelijk schenken. Natuurlijk ben je melaats, de dominee liegt niet.’

Hij doet een paar stappen in mijn richting.

‘Doe je cape af,’ zegt hij.

Ik leg mijn mooie cape op de grond.

‘Jasje uit.’

Ik gehoorzaam hem en ook mijn overhemd ligt op de grond, zodat ik met ontbloot bovenlijf op straat sta.

Het is koud en het begint zacht te regenen. Ik voel me niet prettig, zo op straat zonder overhemd of iets aan, terwijl de mensen naar me kijken.

‘Draai je om,’ zegt de bevelende stem van de buurman.

Ik draai me om en ik hoor een kreet van afgrijzen onder de menigte opgaan.

‘Vieze grote zweren. Groene pukkels, die op knappen staan,’ schreeuwt de buurman en de dominee roept: ‘Een mens, die er zo afschuwelijk uitziet, moet een door God gestrafte zijn.’ ‘De straat uit,’ roept iedereen.

Ik graai mijn jasje en mijn overhemd bij elkaar. Mijn cape ligt verderop en die durf ik niet te pakken, mijn mooie cape, die zo prachtig draaien kan. Ik ren de straat uit, terwijl de eerste stenen tegen mijn rug ploffen. Ze doen geen zeer, daarvoor heb ik teveel pijn diep in me.