Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[XI]

ik zat in de kazernegang en wachtte op een bank. Het was stil om me heen.

De dokter: ‘Als je bij de overste bent geweest, kan je je aankleden.’

‘Eerder niet?’

‘Eerder niet.’

‘Drie kleine soldaatjes. Drie kleine soldaatjes.’ Ik deed mijn ogen open en zag een soldaat met twee emmers. Hij liep de gang in naar me toe. ‘Drie kleine soldaatjes, I love you, o, o, o, I love you.’

‘Weet je niets anders te zingen dan van soldaatjes, o, I love you?’

Ik was zenuwachtig, de woorden waren er uit voor ik het me realiseerde.

Hij keek me verbaasd aan.

‘Wat maak jij een kouwe drukte,’ zei hij vriendelijk. ‘En dat voor zo'n groentje. Wat moet ik dan zingen, schatje van me. Dit is het enige, dat ze tolereren. I love you, drie soldaatjes, maar dat zal je nog wel merken.’

Hij pakte de emmers, die hij even had neergezet weer op en liep de gang door.

‘Drie kleine soldaatjes.’ Ik had mijn ogen even dichtgedaan, maar nu keek ik weer op. De

[p. 64]

soldaat zag ik niet meer.

‘I love you.’

En ik huiverde.

‘Johannes Stouthart.’ Ik stond op en zag dat de deur was open gegaan en in de kamer zat een man, een militair, achter een breed bureau en voor hem in nette stapeltjes, papieren, daarnaast een houder met vier ballpoints.

Ik liep naar voren. Het dikke tapijt woelde onder mijn voeten en kringelde tussen mijn tenen. Ik vond het een fijn gevoel en daarom schoof ik mijn voeten naar voren en weer terug.

‘Stouthart.’

‘Ja, mijnheer.’

Mijn hemd, dat ik aan had mogen houden, ‘maar je broek niet, nee, ook je onderbroek niet, verdomme, waarom doe je zo stom,’ mijn hemd kronkelde om mijn lichaam en waarom mocht ik toch mijn broek niet aandoen? Ik kreeg het warm. Ik sloeg mijn linkerbeen om mijn rechter, maar god, ja, daar kwam het al. Ik voelde mijn lul opzwellen en groter worden.

Dat wou ik niet, dat mocht niet, maar hoe meer ik er aan dacht, des te hopelozer werd het en ik voelde mijn lul vanonder mijn hemd komen. Ik schoof mijn hand ervoor en hield het hemd wat naar beneden.

‘Sta rechtop,’ zei de man tegenover me en ik haalde mijn hand weg. Dan moest het maar, ze hadden er om gevraagd en tegelijk, dat mijn lul naar voren sprong, een triomfantelijke sprong naar de man toe, zonk alles wat deze dag nog aan mezelf had gelaten, weg. Men zal het wel ‘eer’ noemen of zo'n ander vies woord, maar ik voelde me alleen ellendig.

‘Wat wil je in dienst doen?’

[p. 65]

Ik keek hem aan en zei: ‘Ik weet het niet.’

‘Johannes Stouthart.’ Hij zuchtte en pakte een pen.

‘Ik wil, geloof ik, niet.’

Hij schreef en ik zweeg, want ik begreep, dat het nutteloos was om tegen hem te vertellen, hoe ik was en wat ik dacht. De man keek me tijdens het schrijven soms even aan en ging dan weer verder. Toen pakte hij een enveloppe en stopte er papieren in. Hij zei: ‘U kunt zich aankleden en als u naar boven gaat, hoort u daar de uitslag van de keuring.’

Boven zei een man tegen me en hij gaf me ook een papier, waar hetzelfde in veel langere zinnen opstond, dat ik afgekeurd was.

Ik liep naar buiten en hoewel ik had gehoopt, dat ik afgekeurd zou worden, voelde ik een vreemd verdriet, omdat ik nu wist, dat ik anders was dan de meeste mensen rondom me.