Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[V]

kleine zwarte draadjes lijken het, die over mijn duim zijn gedrapeerd en ik breng mijn vingers dichter bij mijn ogen om te zien, wat er precies gebeurt. Er komen er steeds meer bij en het jeuken wordt sterker. Als ik met mijn andere vingers over mijn hand veeg, voel ik geen draadjes, maar een zachte huid en als ik met mijn nagel voorzichtig over de lijntjes schuif, merk ik dat het dunne gleufjes zijn, die ik open kan trekken zodat ik in een roze bloedeloze opening kan kijken.

De lijntjes verspreiden zich al meer over mijn duim en nu ook over mijn wijsvinger en de palm van mijn hand, die begint te trillen. Bij elke trilling verspreidt zich het net van smalle gleufjes, tot mijn duim helemaal is bedekt. Als dan mijn hand even heel erg trilt, schokt de huid op en neer en dan glijdt een stukje van de duim uit de rest van mijn vlees.

Op het station heb ik wel eens een reklame gezien van een verzekeringsmaatschappij, waarop je een schijf ziet, een soort Mariabiscuitje, waaruit zich een stukje losmaakt, dat naar beneden valt. De zin van de reklame heb ik nooit be-

[p. 39]

grepen, maar ik moet er wel sterk aan denken nu dat stukje duim wegglijdt en ik het nog kan opvangen in de palm van mijn andere hand.

Zo sta ik hier op straat met het stukje uit mijn duim en ik zie, dat aan de bovenkant van mijn hand, als een ijsschots, die smelt, nog een stuk weg wil glijden. Door mijn hand horizontaal te houden, blijft het wel liggen, maar als aan de onderkant zich nu ook een stuk los zou maken, ben ik verloren.

Het doet overigens geen pijn, en bloeden doet het ook niet. Alleen blijft het jeuken, maar dat is niet het ergste. Ik wil alleen mijn hand bewaren en daarom kijk ik radeloos om me heen.

Dan zie ik in een straatje een kantoorboekhandel en voorzichtig om mijn hand horizontaal te houden, loop ik er heen. Naar een ziekenhuis, daar heb ik geen zin in. Ik weet nog, dat ik eens mijn hoofd had gestoten, heel hard, en ik dacht, dat ik een hersenschudding had, zo'n pijn deed het, maar toen ik me bij het ziekenhuis meldde, hebben ze me weer naar huis laten gaan, terwijl ik er toch op had gerekend, dat ik opgenomen zou worden.

Ik kon naar mijn kamer terug, waar niemand was, die iets voor me klaar maakte en vriendelijk voor me was. Mijn hoofd deed echt nog wel pijn, al was dat de volgende dag weer verdwenen, een hersenschudding was het dus waarschijnlijk niet. Maar toch: het had er een kunnen zijn en dan is het toch onverantwoord om daar niets aan te doen.

In de kantoorboekhandel staat alleen een meisje, dat aan me vraagt, wat ik wil hebben.

‘Een rolletje sellotape graag.’

‘Dat kan, mijnheer. Welk formaat?’ en dan ziet

[p. 40]

ze mijn hand, ‘o, daarvoor,’ zegt ze.

Ik zeg: ‘Ja, verschrikkelijk, vindt u niet. En daarom wou ik er maar plakband omheen doen, dan heb ik tenminste kans, dat het blijft zitten.’ ‘Zal ik het er even omheen doen?’

‘Als u doen wilt, graag.’

Ik volg haar beleefd naar het kantoortje, waar ze twee rollen cellotape nodig heeft voordat mijn hand helemaal is ingepakt en er geen kans meer bestaat, dat ik onderweg stukjes zal verliezen. Dan staat ze weer op en ik wil haar op de wang kussen, zo dankbaar ben ik, dat ze me heeft willen helpen, maar ze trekt snel haar gezicht terug. ‘Waarom niet,’ stamel ik. ‘Ben ik zo onaantrekkelijk. Ruik ik uit mijn mond? Zeg het maar,’ maar het meisje antwoordt niet. Ze staat op en rent het kantoortje uit, met haar handen voor haar gezicht. Als ik de winkel weer inloop, zie ik niemand.

Voor de zekerheid neem ik nog een rolletje sellotape mee en ik besluit geen geld neer te leggen, want als er geen personeel is, nou, dan hoef ik ook niet te betalen.