Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[IV]

ik moest een man worden. Ik had op school gezegd, dat ik het al was en na de vakantie zou ik er het bewijs van moeten leveren.

Een van de jongens van de klas, hij was blijven zitten en daardoor een hoofd groter dan wij, nam op een ochtend een flesje, waarin een wit slijmerig vocht, mee naar school. In de pauze liepen we naar de hoek van het plein en daar vertelde hij, dat het zaad was en dat iedereen, die een man wilde zijn, zo'n flesje bij zich moest hebben.

‘Als je een vrouw wil neuken,’ zei hij, ‘dan vraagt ze eerst of je zo'n flesje hebt, anders begint ze er niet aan. Zo'n flesje laat zien, dat je kan neuken, begrijp je wel.’

Ik zei toen, het flapte er uit voordat ik het wist: ‘Ach, jongen, zo'n flesje heb ik al lang. Na de vakantie zal ik het je laten zien.’ Gelukkig was de vakantie nog niet om, maar wat ik ook pro-

[p. 35]

beerde, voorlopig zou het flesje nog leeg blijven, daar kon het donkere spel onder de dekens niets aan veranderen.

Ik had het flesje in de trein meegenomen op weg naar de boerderij waar ik met vakantie heenging, de boerderij van de mensen, die ik ‘oom en tante’ noemde, maar die geen familie van me waren. In het laatste oorlogsjaar en ook nog enkele maanden daarna hadden ze me in huis genomen.

Ik keek door het coupéraampje naar buiten. Het was nu donker buiten, zo donker, dat ik het voorbijschietende land niet kon zien.

Tegenover me zaten tweejongens, ouder dan ik, die met elkaar fluisterden.

Ze stonden op, liepen door het middenpad naar het halletje met de toiletten. De deur sloeg dicht en nu was ik bijna alleen in de coupé. Ik hoopte, dat de overgebleven passagier, een vrouw met dunne mond bij het volgende station ook zou uitstappen, want ik hield ervan om alleen in een treincoupé te zitten.

Na een kwartier, de jongens waren niet meer teruggekomen, stopte de trein, maar de vrouw stapte niet uit. Toen de trein weer begon te rijden, kwam de condukteur binnen.

Bij de plaats waar de jongens hadden gezeten, hun jacks hingen er nog, zei hij: ‘Zitten hier nog mensen?’

‘Ja,’ zei de vrouw en haar stem klonk heel hoog, alsof ze zong maar niet mooi, wel vals en snerpend: ‘Twee jongens, die naar het toilet zijn gegaan, maar dat was toch al een kwartier geleden, zo niet langer.’

De condukteur liep naar het halletje, waar hij op een van de deuren bonste.

[p. 36]

‘Zit hier iemand?’ riep hij.

Ik hoorde geen antwoord, maar de condukteur blijkbaar wel, want hij zei nu: ‘Voelt u zich niet lekker?’

Hij kwam weer terug. ‘Nee, alles is goed,’ zei hij, ‘maar zei u niet, dat er twee jongens waren. Er is namelijk maar één toilet bezet.’

‘Ja,’ antwoordde de vrouw en ze liep nu ook naar het halletje toe. ‘Ja, ze waren met zijn tweeën.’

De condukteur en ik volgden haar.

In het halletje zat een man met een vale regenjas. Hij zat ineengedoken, zijn hoofd gebogen. ‘Heeft u iemand het toilet binnen zien gaan?’ vroeg de condukteur aan hem.

De man hief zijn hoofd. Hij had een grauw gezicht en één van zijn brilleglazen was zwart.

‘Nee,’ zei hij, ‘nee, nee, condukteur. Toen ik binnenkwam, was dit toilet al bezet en dat ontrieft me wel, als ik zo vrij mag zijn,’ en met een verontschuldigend gebaar tegen de vrouw ‘in het andere toilet is namelijk geen papier, ziet u, en daarom wacht ik tot dit toilet vrij komt.’

De condukteur bonste weer op de deur. ‘Wilt u het toilet verlaten, mijnheer,’ riep hij. En daarna: ‘Zit u alleen op het toilet?’

We hoorden niets.

‘Zit u alleen op het toilet, mijnheer?’ riep de condukteur nog eens.

‘Het antwoord ligt wel voor de hand,’ merkte de vrouw op. ‘Ze zijn hier met zijn tweeën naar toe gegaan.’

‘U dient er onmiddellijk uit te komen.’ De condukteur nu met overslaande stem, ‘anders maak ik er politiewerk van.’

De deur ging open en een van de jongens kwam

[p. 37]

er uit.

‘Sorry,’ zei hij, ‘ik was niet zo goed geworden’ en inderdaad zag hij bleek.

De condukteur liep het toilet in en keek in het rond. Er was verder niemand, alleen het raam stond open. Het klepperde heen en weer in de wind. De spoorwegman sloot het met een harde klap.

‘Waar is die ander?’ vroeg hij.

‘Die is het vorige station al uitgestapt. Hij moest daar zijn.’

‘Zijn jas hangt er anders nog,’ riep de vrouw triomfantelijk. ‘Die moet hij dan wel vergeten hebben.’

De jongen liep naar de coupédeuren en keek naar buiten.

‘Nou, er is verder niets aan de hand,’ zei de condukteur, ‘dat kunt u zelf zien,’ dit tegen de vrouw. Hij liep door.

Ik keek naar de jongen, die nog bij de deuren stond.

De vrouw ging weer de coupé in, de man met het ene oog sloot de w.c.-deur achter zich.

We waren nu alleen.

Ik nam de hand van de jongen vast. ‘Kom,’ zei ik en ik merkte, dat mijn stem heel anders klonk dan de gewone, schelle stem, die zo vaak het hoogste woord moest hebben.

‘Kom,’ zei ik, ‘waarom ga je nou niet binnen zitten. Als je je toch niet lekker voelt.’ Ik voelde, dat ik me voor een twaalfjarige, want dat was ik toen nog geloof ik, bespottelijk volwassen probeerde te gedragen, maar ik meende wat ik zei. De jongen trok aan de coupédeur, maar die ging niet open.

‘Nee,’ zei ik, ‘die kan zo niet open. Dan moet

[p. 38]

je eerst de handle overhalen. Hij wordt van binnen afgesloten. Van buitenaf kan er niemand in en als je die deur straks wil openmaken, moet je zo,’ ik wees hem de handle, ‘de deur open maken.’

We keken beiden in het donker, naar de palen, die als schimmen voorbijsnelden.

De jongen begon zacht te huilen.

Achter ons stond de man met het ene oog. Hij hijgde. ‘Dat luchtte op,’ zei hij.