Van een bloedrode manchet en een kooikershondje

[p. 98]

21

De jongen
met de cello
in de trein
ik zie nog zijn
hand
smal en wit
op zijn knie
en hij sliep

Sinds een jaar
in de trein
kijk ik in het venster
naar zijn hoofd
scheef gezakt in het licht
van de zon
en ik hoor zijn adem, die
mooier klinkt
dan de snaren van zijn cello

Op zijn knie
de hand
smal en wit
en hij sliep

Een vrouw achter me in het Concertgebouw: ‘Een cello, hè, die heeft, hoe zal ik dat nou zeggen, zo iets warms, vind je niet?’

‘Ja, mevrouw,’ zeg ik zacht en ik kijk op het kerkhof naar de hemel, waar ik een ster zie, eentje maar, want het regent nog steeds.

Ik weet niet meer wat mijn lichaam is en het water, waar ik in lig. Waarom ben ik geen cellist geworden? Waarom ben ik niet iemand geworden die door de mensen om hem heen bewonderd wordt?

Waarom kan ik niets, wat me gelukkig zou maken? Waarom hoor ik alleen het snuiven van mannenneuzen in mijn oor, en niet de warme

[p. 99]

klank van een cello?

Cellist had ik moeten worden, maar daar hebben mijn ouders niet aan gedacht.

‘Hij komt er toch wel,’ dachten ze.

‘Moeder,’ denk ik, ‘alsjeblieft, kom hier. Ik heb zo'n pijn’ en weer begin ik te huilen.

Ik rol over het gras naar het grintpad. Daar blijf ik even liggen. Dan strek ik mijn hals en probeer de richting te bepalen van mijn graf.

Ik rol over het grint, dat in mijn huid drukt. Kleine steentjes blijven er in gedrukt zitten en zo rol ik als een stenen beeld door, terwijl ik huil met grote gierende uithalen, die verwaaien in de wind, die al meer begint op te steken.

Als ik in de buurt van mijn graf kom, houdt het grintpad op en rol ik verder door omgewoelde aarde.

Bij mijn graf, waarvan de steen plat op de grond ligt, staan twee mannen in oranje overalls.

‘Mijn graf,’ zeg ik stotterend.

‘Stouthart, Johannes,’ vraagt een van de mannen nadat hij een papiertje uit zijn borstzak heeft gehaald.

‘Ja,’ antwoord ik hem.

‘Die ligt hier aan mijn voeten,’ zegt de man. ‘Wegens verregaande verwaarlozing van het graf heeft de gemeente zijn lichaam gevorderd om te worden gebruikt voor de kunstmestindustrie. Ach, wat geeft het: er keek toch niemand naar hem om. Nee, nu krijgt hij een nuttige bestemming. Straks zal hij in honderd flesjes op lange rekken staan’.

‘Ik wil afscheid van mezelf nemen, mezelf nog eenmaal aanraken,’ zeg ik tegen de man.

‘Dat kan, mijnheer,’ zegt de ander, ‘omdat u het zo vriendelijk vraagt en omdat u, als ik het zo mag zeggen, wat hulpbehoevend bent.’ Hij loopt naar een grijze massa, die hij optilt, waarbij hij een paar stukken laat vallen.

‘Die zal ik u straks geven,’ zegt de man en hij legt mijn lichaam alvast naast me neer.

[p. 100]

‘En een, twee, hupsakee, hier is de rest en het boeltje is weer kompleet’ en hij gooit de rest van mijn lichaam op de grond.

Ik spreid mijn armen zonder handen uit en omarm de massa, die uit elkaar valt.

Dan rol ik er dichter tegen aan en druk mijn borst op de resten. ‘Dag Johan,’ fluister ik, ‘hier ben ik eindelijk’ en het lijkt wel of ik antwoord, maar dat zal wel het ruisen van de wind door de bomen zijn.

Als ik weer loslaat zie ik gaten in mijn borst en in mijn buik en op de grond liggen resten van mijn lichaam, die ik er in wil stoppen, maar die vallen er meteen weer uit.

De mannen pakken een schop en scheppen alle rommel in een kist. ‘Zo, nu de kist even naar een loods brengen, dan kan hij morgen ook weggevoerd worden,’ zegt een van de mannen, ‘en kunnen we weer aan de volgende beginnen, want ach, ach, er liggen er een heleboel, die bestemd zijn voor de kunstmestindustrie.’

‘Ben ik dan niet de enige?’ vraag ik.

‘De enige? Bijna iedereen wordt opgeruimd. Daar is de gemeente rigoureus in, wat dacht u?’

Hij veegt zijn handen schoon.

‘We stoppen er voor vannacht mee, mijnheer,’ zegt de andere man. ‘Als u wilt, kan ik u wel achter op mijn fiets binden en u naar de stad rijden.’

‘Als het kan,’ zeg ik timide.