Christiaan, leven en lijden van een charlatan

[XV]

Het is een somber huis en als je er langs liep zou je niet zeggen dat het bewoond was, maar dat is het wel en niet gering ook. Oude vrouwtjes en mannetjes rennen als mieren door de gangen en toen ik me bij de direkteur meldde en hem zei dat ik kwam omdat ik een advertentie in de krant zag, waarin om helpers voor het tehuis werden gevraagd, knikte hij goedkeurend. ‘Idealisme zeker,’ zei hij. Hij keek over zijn bril die tussen de vetplooien, die als kabels over zijn gezicht liepen, vastgeklemd zat, naar me.

‘Ja, ja,’ zei ik vaag, want ik had geen zin om de man te vertellen dat ik het alleen voor de kost en inwoning deed en voor het geld, dat me in leven zou houden tot het proces van Christiaan afgelopen zou zijn en ik de stad zou kunnen verlaten. Tot die tijd wilde ik in zijn nabijheid zijn al zou hem dat niet helpen, maar ik durfde ook weer niet op mijn kamer te blijven uit angst dat de politieagenten 's nachts bij me binnen zouden vallen omdat ze achter de waarheid over de moorden zouden zijn gekomen.

En zo bleef ik in de stad wonen, geslingerd tussen liefde en bewondering voor Christiaan en angst voor mijn eigen hachie.

[p. 125]

[p. 126]

‘Kan je meteen beginnen?’

Ik knikte en dezelfde avond betrok ik een kamer boven in het huis.

Die eerste avond hoefde ik niet te werken. Een van de andere helpers, een jongen zonder oogharen wat hem voortdurend tranende ogen bezorgde, waardoor hij tragisch het leven inkeek, leidde me het huis rond.

Het interessantst vond ik de salon, zoals de jongen het noemde, een donkere holle ruimte, waar een tiental oudjes voor een televisietoestel zaten dat niet aanstond, maar wat niet gaf, omdat ze allen in slaap waren gevallen.

De jongen klapte in zijn handen.

‘Hup, hup,’ schreeuwde hij hard en de oude mannen en vrouwen schrokken overeind en keken de jongen bang aan.

‘Denk erom,’ schreeuwde hij verder, ‘jullie moeten nog een uur wakker blijven.’ Daarna verliet hij de salon en ik volgde hem.

‘Ze sliepen net zo lekker,’ zei ik tegen hem.

‘Jongen, ze moeten wakker blijven, want als ze nu slapen, blijven ze vannacht wakker en omdat ik nachtdienst heb, voel ik er niets voor om elke keer naar een van die lui te gaan omdat ze pissen moeten of overgeven of doodgaan.’

Ik knikte, dat ik het begreep.