Een zoon en zijn moeder

[p. 99]

XII.

Drie dagen later was Alard bij de gracht bezig. Een stevige plank lag reeds over 't water; aan beide einden was een paal in den grond geslagen, en nu moest daaraan een dwarspaal bevestigd om als leuning te kunnen dienen.

Grada had Alard daar gezien, op den kant van haar akker, en kon en mocht het nu niet laten, even naar hem toe te gaan en een onderzoek in te stellen naar de reden van zijn aanwezigheid daar. Vroolijk kwam ze naar hem toe en van verre riep ze al:

‘Wat doet hier vreemd volk op 't grondgebied van mijn oom?’

Hij hief de slei, waarmee hij de palen in den grond had geslagen, in zijn rechterhand omhoog, en zei:

‘Grada, wij leven in de eeuw, die geen afstanden meer kent; doch hier was 't nog zeer achterlijk. En nu ben ik bezig, ook hier allen afstand op te heffen. Overtuig je, dat de gracht geen scheiding meer is tusschen twee kinderen!’

Ze gaven elkander een hand. - - - -

Aan den overkant der gracht. - - - -

‘Zie je, Grada?’

Hij liep heen en terug over de brug, die nog geen leuning had.

‘Als de leuning er aan is, mag je er ook over!’

[p. 100]

Met blijde oogen stond ze er naar te kijken. En ze dacht. - En ze keek even heel ernstig.

‘Alard! - een ander legde hier eens een brug!’

‘Wie?’

‘Je moeder!’

‘Dat is een voorspel geweest, Grada, van 't groote feit van heden. Uit naam van vader en moeder moest ik je uitnoodigen tot een bezoek. Je wordt van avond verwacht op Oud-Lindenhof!’

Hoe dát haar verraste! - En wat was haar dat aan te zien.

‘En om 't je gemakkelijk te maken, heb ik hier nu een brug gelegd. Van avond zal ik je hier opwachten, en je bij vader en moeder brengen. Ze willen graag eens met je praten.’

Hij vroeg haar, of haar oom en tante reeds iets wisten van hun verhouding, en wat haar moeder er van zou zeggen. En zij zei, dat ze 't nu binnen enkele dagen allen zouden weten.

Op Oud-Lindenhof kwam 's avonds alles terecht; zeer vriendschappelijk was men samen, en sprak ten slotte gemeenschappelijk over huwelijksplannen. De ouders voelden zich zoo eigen met Grada alsof ze er reeds lang een kind des huizes was; en Grada was er weer thuis als in de dagen, toen ze hier elken dag bij Alard kwam.

's Avonds bracht hij haar aan zijn arm weer thuis, zeer tot verrassing van haar oom en tante, die 't zeer nederig van Alard vonden, dat hij hun arme nicht dezen dienst bewees.

De beide gelieven waren nu dikwijls bij elkaar, en bijna altijd op Oud-Lindenhof. Zoodra er een geschikt dagje was, spande Alard het paard voor de sjees en reed met

[p. 101]

Grada naar haar moeder, met wie hij nu voor 't eerst kennis maakte. Het deed hem pijnlijk aan, dat moeder en dochter blijkbaar geheel aan elkander ontwend waren, en vooral, dat er bij de moeder niets van liefde jegens haar dochter was te bespeuren, hoewel Grada overvloedig hare aanhankelijkheid toonde. Alard had gehoopt, dat dit bezoek en deze kennismaking hem zouden verrijken, doch hij was zeer teleurgesteld. Hij had zich niet anders kunnen denken, of de moeder van zulk een lief kind moest ook een bijzondere vrouw zijn, al was ze dan arm en kreupel. En in de nabijheid van die vrouw had hij zijn eigen hart voelen verkillen.

Maar nu had hij nog zooveel te meer hoogachting voor Grada. Van waar had ze toch dat kinderlijk aanhankelijke, dat warm vertrouwelijke? Want haar oom en tante waren in 't geheel geen menschen om zooiets te kweeken of te voeden. En dan docht het hem, dat ze dat heerlijke alleen te danken had aan haar kinderlijken omgang met haar hemelschen Vader.

Een veertien dagen later was Grada in 't nieuw, en meteen geleek het dezelfde Grada niet meer: voor menschen van eigen smaak, menschen, die boven de mode verheven waren, kon ze nu zoowel een prinses als een dagloonersmeisje, zoowel een freule als een weesmeisje zijn: natuurlijk - - mits men de bestanddeelen van de niet onbevallige verschijning niet op den keper beschouwde. Want - - de stof der kleeding was zeer alledaagsch; haar gelaatskleur was die van een veldarbeidster; haar handen waren vereelt en haar voeten grof als van iemand, die altijd klompen draagt.

In elk opzicht waren ze nu een paar, die bij elkander behoorden, bij elkander pasten. Menigen avond maakten

[p. 102]

ze nu samen een uitstapje naar de stad, om zich aan de vrienden als verloofden voor te stellen. En overal vond men, na kennismaking, dat hij een goede, een zeer goede keus had gedaan. Hoe meer Alard daarover nadacht, hoe dwazer hij dat woord goede keus vond; en hij meende, dat men even gemakkelijk kon spreken van de goede keus van een kind, dat bijvoorbeeld in Mei geboren was, als zou het zelf de Bloeimaand uitgekozen hebben om zijn intrede in 't leven te doen.

Allereerst spraken ze samen over het huisje, dat zoo spoedig mogelijk op Nieuw-Lindenhof zou gebouwd worden.

Toen ze voor woning en schuur klaar waren, en de aannemer er reeds aan was begonnen, overlegden ze samen, hoe ze het land zouden bebouwen. Grada zou nu natuurlijk zich niet meer met den landbouw van haar oom en tante kunnen belasten, omdat ze nu Alard toebehoorde en overvloedig werk zou hebben op Nieuw-Lindenhof. Haar oom huurde dus ook niet weer in, en Alard zou zijn verloofde in staat stellen, om, zoodra haar werk op den eigen grond aanving, haar oom kostgeld te betalen.

En zoo kwam van lieverlede het voorjaar in 't land. Op Oud-Lindenhof kon Jannes gemakkelijk het werk alleen af en bovendien nog vader Weida behulpzaam zijn in 't verzorgen van den tuin bij de woning, die deze met zijn vrouw in Mei zou betrekken. Alard en Grada waren van den morgen tot den avond op Nieuw-Lindenhof bezig met het toebereiden van den grond en zaaiden en plantten er, naar ze bestemd hadden. 't Was voor beiden, of hun heerlijke kinderjaren waren teruggekeerd, en geen mensch kon gissen, wat die twee daar samen bedroomden en beredeneerden. Van 's morgens tot 's avonds stonden

[p. 103]

ze daar op 't open land, voor de heele wereld te kijk; want de vierdubbele boomenrij langs al de wallen van 't land was nog geen drie voet hoog, en nog zóó ijl, dat men er even gemakkelijk door heen kon zien als er overheen. 's Morgens kwamen ze elk van hun huis naar 't land, 's middags trokken ze elk naar huis om er te eten, en 's avonds keerde elk naar zijn woning om er te slapen.

Een paar maal in de week echter kwam Grada's avonds, wat verkleed, over de gracht naar vader en moeder Weida, die hoe langer hoe klaarder inzagen, wat een uitnemende vrouw juist Grada voor hun Alard zou zijn, en haar dan ook steeds als een lieve dochter ontvingen.

En 's Zondags was het nieuwe kind heel den dag op Oud-Lindenhof thuis, en ging dan met Alard naar de stad ter kerk. En telkens, als 't dan avond werd, betreurde vooral moeder het, dat Grada weer heenging naar haar eigen huis.