Een zoon en zijn moeder

[p. 77]

IX.

Gelijk wanneer in een huis een ziekte komt, waarvan men daar nog nooit hoorde, het maar even duurt, of men kent er bij tientallen, die aan dezelfde krankheid leden of nog lijden, zóó wist men binnen enkele dagen op Oud-Lindenhof allerlei menschen, die door de O.B.M. waren uitgeplunderd op een manier, die de deftige schurken vrijwaarde voor vervolging van den strafrechter. En telkens sprak één der Weida's het hoofdschuddend uit:

‘Dat we daar nooit iets van hoorden! - En dat toch de heele wereld het wel schijnt te weten!’

Alard hield zich de eerste dagen zooveel mogelijk schuil, omdat hij den man met dien slimmen, geslepen duivelskop terugverwachtte, en zich tegen diens macht niet opgewassen voelde. Gedurig vreesde hij, dat hij toch tot het teekenen van zijn naam zou gedwongen worden. En daarom droeg hij al de huisgenooten op, om, als ‘die kerel’ kwam, hem te zeggen, dat hij niet te spreken was.

Hij schreef een brief aan Mulder, waarin hij alles meedeelde, wat er was voorgevallen. En drie dagen later kreeg hij een brief van Mulder en zijn vrouw terug, een echt hartelijken brief. Ze hadden wel gaarne, dat huis en land zijn persoonlijk bezit bleef, en hij eens zelf het land bebouwde, maar indien hij zich kon bevoordeelen door 't te verkoopen, dan mocht hij dat om hen niet laten. 't Was

[p. 78]

nu toch zijn eigendom, waarmee hij geheel naar eigen believen kon handelen.

En wat voelde Alard de hartelijke blijdschap van juffrouw Mulder, dat God zoo trouw gewaakt had, dat die Maatschappij hem zijn eigendom niet afhandig had gemaakt. ‘Daar zou 'k om geschreid hebben, Alard! als dat booze plan gelukt was, want me dunkt, dat je een bijzondere voorliefde voor Confidentia hebt, en voor dat stuk land, waarop je misschien voor je zelf eens een huisje bouwt. Want ik weet toch wel, dat jij nooit in een villaatje wilt wonen, of 't moest er een zijn geheel naar je eigen plan gebouwd. - En die trouwe Grada, dat lieve kind! - dat God haar zond, midden in den nacht, om je te waarschuwen!....’

Wat was Alard rijk met dezen brief; en toch kregen vader en moeder er niets van dan de vriendelijke groeten en enkele bijzonderheden. Toch merkten ze terstond heel goed de blijde stemming, door dien brief in Alard gewekt.

En ook wel meer dan enkel blijde stemming. Want Alard begon nu plannen te maken ten opzichte van zijn land, waarvan de pachtjaren nu afgeloopen waren.

Door Mulders brief was de bewustheid van zijn eigendomsrecht zeer sterk geworden. Want hij had verwacht, dat Mulder hem, zooal geen opdracht, dan toch den raad zou geven, om het land opnieuw te verpachten. Maar niets er van: 't was zijn eigen en hij moest zelf weten wat hij er mee deed.

Niet met rekenen en meten begon hij, maar met droomen. Oud-Lindenhof zou van de aarde weggevaagd worden, en daarmee voor hem een scherpe scheidslijn getrokken zijn in zijn wereldgeschiedenis. Achter die lijn lag in vergetelheid de wereld met haar kwik-en-kwak-beschaving, met haar cultuur van klatergoud, met haar

[p. 79]

vizevazen - en oplichtersgeleerdheid, met haar goudzucht. Vóór die lijn lag zijn Nieuw-Lindenhof met een eigen woninkje, wonderlijk eenvoudig, vol en temidden van wezenlijke levensweelde. Soberheid zou er de pracht verhoogen, en pracht de soberheid in glans zetten. Een hooge heining zou daar een eigen menschleven afperken van de van buiten vergulde, van binnen rotte maatschappij, en een geweldige slagboom zou daar wezen, voor elk wie leed aan de cultuurjicht, aan goudkoorts, aan standstuberculose, aan modewaanzin.

Oud-Lindenhof had zijn ingang aan den straatweg, waar langs van 's morgens vroeg tot 's avonds laat de electrische tram schuurde, krijschte, gromde en gilde, en auto's alles met schrik en stank en stof vervulden en vervuilden.

Nieuw-Lindenhof zou zijn engen ingang hebben aan 't smalle stille zandpad, waar zelden wandelden de cultuurmenschen, die geen boom ongeschonden, geen bloempje aan haar steel konden laten.

Met moeder en vader zou hij niets aangaande Nieuw-Lindenhof kunnen overleggen: ze zouden alles gekheid en droomerij vinden. Grada alleen zou hem kunnen verstaan, en mooi vinden wat hij mooi vond.

Maar moeder stond tusschen haar en hem, honderd maal wijder dan de gracht lag tusschen haar akker en hun tuin.

Ach, dat moeder niet wijzer was dan de heele dwaze wereld, en den bolster veel hooger schatte dan de pit, en den mensch schatte naar wat met den wezenlijken mensch niets te maken had. - Maar wat kon hij er aan doen? - Moeder was toch moeder, en vader, vader, en hij - hun kind. Dat God het toch beteren mocht!