Trouwe vrienden

[p. 122]

Hoofdstuk XX

Rinus wist, dat George voor een examen leerde, en begon er over te denken, dat hij misschien ook wel 'tzelfde examen zou kunnen doen, als hij 'tzelfde leerde als George. Hij sprak daarover met zijn ouders, en zijn vader overlegde met den meester, en deze vond het dan geheel overbodig, dat Rinus nog als gewoon leerling naar school ging, en zei, dat hij zijn tijd beter kon gebruiken. Want wilde hij met George gelijk komen, dan had hij heel wat in te halen. Daarom zou hij van school af, en een poosje privaatonderwijs krijgen.

Zóó raakte hij van al zijn makkers af, en had bijna geen anderen omgang dan met George. En dat George zulke goede vorderingen maakte, meenden mevrouw en mijnheer Blankerd vooral te moeten danken aan zijn omgang met Rinus. Deze mocht nu altijd vrij met George in Blankerds tuin, en wilden ze samen de bosschen in, dan mocht George dat vrij doen van zijn ouders.

George echter was bijna niet in zijn eigen huis, dan om er te eten en te slapen, en vervreemdde van zijn eigen broers en zusters, die hem trouwens altijd als een minderwaardige hadden behandeld, en nu ook maar liefst Rinus met hem opscheepten. Zelfs als ze een enkelen keer allen in den tuin waren, liet het drietal de beide vrienden liefst op een afstand. Vooral als ook Hein er bij was.

Eéns waren Rinus en George samen aan 't ballen. George had zooiets nooit meegedaan, omdat ze hem altijd in 't ootje namen; maar met Rinus speelde hij graag. Want Rinus hield altijd - heel ongemerkt - rekening met zijn been, en kwam hem in zijn onhandigheid altijd te gemoet. En Rinus verzon altijd spelen,

[p. 123]

waarbij hij goed mee kon doen. Hij had toch óók behoefte aan lichaamsbeweging!

Nu had Rinus een vaatje, dat daar ergens lag, op zij in den stam gelegd van een pereboom, die schuin voor het zomerhuisje stond. En 't ging er nu om, om op tamelijk grooten afstand den bal in 't vaatje te werpen.

Hein en Bertha en Bernard, die aan 't raketten waren, hadden hun spel even gestaakt, om naar 't balgooien der beide vrienden te zien. Want George en Rinus hadden beiden van pret in de handen geklapt, omdat beider bal, gelijk geworpen, in het vaatje was gekomen. En dat op zulk een afstand!

Nu weer gelijk, maar.... één der ballen vloog door een ruit van 't zomerhuisje.

Dadelijk stoof het drietal op.

‘Dat deed George!’ riep Bertha.

‘Niet waar, ik! - riep Rinus - 't is mijn bal!’

‘Niet waar, Rinus! 't was de mijne!’ protesteerde George; en Rinus weer:

‘Niet waar! Ik gooide door de ruit!’

Zooiets zots had het drietal nog nooit gehoord.

‘Die sufferds - smaalde Hein - willen 't beiden gedaan hebben.’

Bertha dacht zich de domheid in en begon het luide uit te schateren. En Bernard stond krom van 't lachen, en klapte in de handen en sloeg met de armen, alsof hij wilde vliegen. Mama scheen de pret gezien te hebben, en kwam door de open tuindeur. Bertha holde haar te gemoet.

‘Ma, toch! - die domme jongens! - Bij ongeluk hebben ze een bal door een ruit geworpen, en nu willen ze beiden de schuld hebben!’

Ma kwam naar hen toe. Beiden stonden ze daar als misdadigers, hoewel ma hen lachend naderde.

‘En wie heeft nu door de ruit gegooid?’ vroeg ze.

‘Ik, ma!’

[p. 124]

‘Ik, mevrouw!’

‘Neen, ma, 't was mijn bal!’

‘Neen, mevrouw, 't is mijn bal!’

Beider gezicht stond zoo ernstig, en hun gebaren zeiden 't zoo duidelijk: Heusch waar, geloof me toch! ik deed het, en niet hij! - 't is mijn schuld, en niet de zijne! -

Bij dezen ernst kon het drietal jonge Blankerds niet blijven lachen, en mevrouw, hoewel diep getroffen, deed nu heel strak:

‘Die 't gedaan heeft, moet het betalen!’

En die woorden waren er nog niet uit, of beide vrienden zeiden gelijk:

‘Ik heb 't gedaan!’

Mevrouw wilde niet toonen, hoe haar deze vriendschap trof, en zei stroef:

‘Welnu, dan betaal je elk de helft!’

Ze ging heen, in zich zelf gekeerd, om te bewonderen een schat, dien ze pas had gevonden.

En Rinus draafde naar den schilder, om te zeggen, dat hij een ruit moest zetten in 't tuinhuisje van mijnheer Blankerd, en dat hij 't zou betalen. - En George ging er ook heen met de boodschap, dat hij 't betalen zou. Toen de baas kwam, en de boodschap der beide knapen aan mevrouw meedeelde, wilde ze daar natuurlijk niets van weten en betaalde zelf: voor haar beteekende het niets; voor de jongens gold het hun halve kapitaal. Wat ze gezien en gehoord had, was haar meer dan honderd ruiten waard. Zij kende nu een zeldzaam edelen trek in haar jongen, en evenzeer in zijn vriend: die twee waren goed aan elkander toevertrouwd! Andere kinderen wierpen steeds de schuld van zich af, deze namen ze van elkander op zich. Dat was voor haar, die de liefde van Christus niet kende, een wonder, zooals het voor Hein en Bertha en Bernhard een allerbelachelijkste domheid was geweest.