De Amsterdamsche Pegasus

[p. 173]

Heroos Lijck-klacht over Leanders Lijck.

OCh montje kost ghy spreken, met een bevall'ge vont,
Gelijck ghy placht voor desen, ach waert ghy doch gesont!
Of mocht ick voor u leven, 't myne geven.

2   Hoe luckigh souw ick wesen, maer nu treur ick alleen,
O ghy nydighe Parcken, wat baerdy my geween?
My is door sucht noch klachten, niet te wachten.

3   Ach myn korale lipjes, hoe siet ghy doch dus bleeck?
Ach tintelende ooghjes, wiens strael my vaeck besweeck,
Mocht ghy ons liefd niet lyen, wreede pryen?

4   Heb ick dan niet te wachten, van u als droeve druck?
Ken u niet eens bewegen, hemel myn ongeluck?
Hoe kost ghy op my gieten, meer verdrieten?

5   Mijn troost ben ick ont-ervet, van u by-wesen soet,
Soo sal ick u haest volgen, tot aen Cocytis vloet,
'k Vrees u niet te vertellen, inder hellen.

[p. 174]

 

6   Och myn snee-witte handjes, hoe doch dus kout en stijf?

 

Kan 't wesen, druckt u armpjes eens om mijn tenger lijf:

 

Of doet u Lief een teken sonder spreken.

 

 

 

7   Isser geen mede-doogen meer in dit siel-loos Lijck?

 

Isset soo gants vervlogen na Plutoos duyster rijck?

 

Soo moet myn hartje smachten, in haer klachten.

 

 

 

8   O wee! het bloet, onnoosel, bruyst sijn neusgaten uyt,

 

En tuyght de groote liefde, die hy droegh zijn jonghe bruyt,

 

't Beklaeght noch d'ongelucken, die mijn drucken.

 

 

 

9   Laes! d'oorsaeck van mijn suchten, moet mijn verlosser sijn,

 

Myn Lief, ick ben gemoedight, te dragen mee u pijn:

 

Sent men u na benede, ick wil mede.

 

 

 

10   Vaert wel vader en moeder, ghy haters van ons min,

 

Vint ghy my, en mijn Liefje op strand, delft ons daer in,

 

Wilt na ons doot ons beyde, doch niet scheyde.

 

 

 

11   Adieu mijn vaders wooningh, myn huys, gevolgh en stoet,

 

Adieu weeldrighe lusjes, wel vol van vreughden soet,

 

Ick hoop door dit mijn sterven, meer te erven.