De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 163]
| |
Stem: La Terre sesmallies de vert.
SOo haest de Winter bar af laet
d'Aerde t'omhelsen kout en quaet,
Met syne stuurse vlagen:
Komt ons de Lenten sacht en soet,
Die haer de borst op doet
Door verliefde daghen.
2 't Soele windetjen uyt den Zuydt
Blaest nu veel blye bloempjes uyt,
Roosen en Violetten,
't Lacht al den hemel gunstigh aen,
Elck Loofje vars ontdaen
Voelt minn'lijcke hetten.
3 't Kleen Leeuwerricke tiereliert,
Adieu! adieu al hooger swiert;
Oock 't Distel-vinck en 't Sijsje,
Losen uyt haer verliefde krop,
In Eyck en Myrthe-top
Menigh lieflijck wysje.
4 Selfs 't vriendelijck en sacht gemoed,
Der ted're Nymphjes wert gevoed
Met nieuwe heete vlaeghjes,
't Lacht al in dese soete tijt,
Ia 't schijnt den hemel lijdt
Lieve minne-plaeghjes.
5 Ofschoon de werelt opgepronckt,
Haer dus nu t'eenemael verjonckt
Door tochjes vande minne,
Nochtans niet eenen vonckjen heet
Syne uytbreydsels deedt
In mijn Ioffrouws sinnen.
6 Waent ghy dat dit u lichaem fier
Ys-kout, (hoe wel 't in mijn sticht vyer)
Heeft noch een May te wachten?
Denckt vry, indien ghy u eens laet
Ontglyen dit cieraet,
Vruchtloos sijn u krachten.
7 Want u dan Somers heet gestrael
Lichtlijck dees jeughdigheyt onthael,
Oock d'Herrefst stuurs van weken,
Sal u dees kaeckjes, vlechjes blont,
En dees korale mont
Allengs doen verbleken.
|
|