De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 149]
| |
Op de Stemme: Verdwaelde Koninginne. NA dat met lieflijck vleyen
De sachte Venus bade,
Haer Boeltje niet te wayen
So stout, maer t'hoon sijn schade,
En myen 't dries, En fel gebries
Van Leeuwen, wilde Swynen,
Op dats' hem doch, In kommer noch,
En lijfs-gevaer mocht vynen.
2 Heeft hy op eenen morgen,
In 't kriecken van den dagen,
Ontbloot van alle sorgen,
Bestaen grof wilt te jagen,
En maeckten los, in 't scheemrigh Bos
d'Honden met veel gheruchten,
Door wiens gebas, Een Bos-swijn ras
Vyt sijn schuyl-winckel vluchten.
3 Schuwt gantsch vergramt de Bracken,
En 't loeyen van de Horen,
Siet an noch hegh noch tacken,
Maer dringht met kracht daer doren,
En heel ontsint, verscheurt geswindt
Wat synen sprongh beletten,
De Winden snel, Ter loop, lijck-wel
Al vluchtend' 't beest besetten.
| |
[pagina 150]
| |
4 Waer op met wackere schreden
Den Iager volghde spoedigh,
Van meeningh om t'ontleden
't Benarde beest seer woedigh,
En fluckx toeschiet, sijn felle spriet
Door d'opgestegen borstelen,
Maer 't hittigh dier
Met wreet gegier
Hun dootlijck wond' in 't worstelen.
5 Den Iongelingh seegh ter neder,
Suchtend' syn leste suchten,
't Welck d'Echo t'elckens weder
Verhaeld' met droeve' geruchten,
Want Cipria, vernam te spa
Adonis jam'rent lyen
Hoe welse' verbaest
In d'wolckjes haest
Quam voor syn voeten glyen.
6 's Omhelsd' hem (laes) al weenend',
Kusten zijn bleecke wangen,
En bleef beklemt, al stenent,
Aen syne schouderen hangen,
En seyde: o doot! o wreede doot!
Schiept ghy hier in behagen?
Dat ghy met smart
Mijn lief, mijn hart
Door 't wilt-swijn hebt verslagen?
7 't Sal na u wens niet lucken,
Of ghy hem quamt verlacken,
'k Sal bey de tanden rucken
Uyt d'moorders kinnebacken,
En 't purper bloet mijns kussers soet
In eenen bloem vergaren,
Die t'uwer spijt
Van nu altijt
Sal groeyen alle jaren.
|
|