De Amsterdamsche Pegasus



[pagina 142]
[OOver-wree Natuur!]
Stemme: La Picardie. OOver-wree Natuur! Hoe valt ghy mijn dus suur? En vergroot van uur tot uur Mijn sware pijn, die sal sijn Een oorsaeck, siet, Van mijn doodelijck verdriet. 2 Als ghy mijn hebt in 't graf Gheholpen door u straf En bats antwoort, dat ghy gaf, My die u smeeckt, en heus aenspreekt Vol vriend'lijckheyt, Geeft ghy dwars en trots bescheyt. 3 O wreetheyt ongemeen! Die harder sijt als steen, Dat ghy niet door mijn gebeen V dreuts gemoet, vermurwen doet, En neycht u sin Tot mijn onvervalschte Min. 4 Gelijck de son bewijst Sijn grootsheyt, als hy rijst, Dat sijn Susje voor hem ijst, En schuylt ter sy, soo langh als hy Sijn Iachten schort, Daer met hy naer glans verkort. 5 Want siet, haer silver licht Erft sy van sijn gesicht: Reden is 't dan datse swicht, En haer paruyck, soo lange duyck Als 't hem gevalt, Dat hy heeft genoegh gebralt. 6 Even is het met mijn, Ghy sijt de sonne-schijn, Waer voor ick steets verdwijn, Ghy sijt de geen, die mijn alleen Dus suchten doet, Door u keysel-steen gemoet. 7 Iuffrou, ach schoon Iuffrouw! Deert u niet mijn rouw? Of heeft liefde-loose kouw V staelen hart, soo seer deurwart, Dat ghy niet acht Op mijn jammerlijcke klacht?