De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 105]
| |
Stemme: VVeyd hier vermoeyde Lammerkens al, &c.
RUst Sylvia hier onder 't lof
Van dese dicht-bewosse Linden,
Waer 't Pluym-gediert dan op en of,
Al hupp'lend, tjilpend' sich laet vinden,
Te saem ghepaert,
Malkaer betoonen hun liefdens aert.
2 Terwijl de Son zijn straeltjens heet
Laet brandend' op het aertrijck schynen,
Sal ick u wol-gediert voor leet
Gaen dryven daed'lijck by de mynen,
Om d'oude vreught
t' Herscheppen, Silvia, met geneught.
3 Mijn soete Coridon, ay toeft!
En voeght u neffens my hier neder,
Want u af-sijn mijn ziel bedroeft:
Dus blijft mijn Lief, want siet hier weder
Dees klare bron,
Waer 't vee haer dorst me lesschen kon.
Dus zieltje weest bekommert niet,
d'Onnutte sorge doch wilt staken.
Neen Silvia, geen meer verdriet
Ick heb doch, als ick slechs mach raken
U lipjens teer;
Is rouw in vreught verandert weer.
5 Verwonnen had ghy eerst mijn ziel,
Doen ghy my dael-waerts eerst ontmoeten,
Geen Daphnis, Tyter, my beviel:
Hoe wels' in 't velt my dickmael groeten
Met heusheyt seer,
Neurden mijn liedekens ter eer.
| |
[pagina 106]
| |
6 En ghy mijn Nymphe Silvia,
Puyckje van al de Harderinnen!
Ick danck u voor u gunst, waer na
Steets streckt myn hart en al myn sinnen,
Nu ghy, mijn Vrouw,
My hebt ontlast van druck en rouw.
7 Getrouw soo sweer ick u te sijn
Silvia, schoon! mijn waerde Engel!
Verdwenen is nu al mijn pijn,
Nu ons zieltjens met soet gestrengel
Sijn vast aen een,
Waer Silvia graegh meed' is tevreen.
|
|