De Amsterdamsche Pegasus

[Droeve stem!]

Stemme soo 't begint.

DRoeve stem!
G'lijck de pluym'ge witte Swaen soet,
Singht sijn droeve sterf-daghs schey-liedt treurigh heen;

Soo ick hem

Nu al suchtende voortaen moet
Volgen met een bitterlijck, en naer geween:

Schreyt bangh gesichte schreyt,

V sterf-uur is bereyt,

Mijn traens-regens-vliet

Kan bewegen niet

't Hart mijns verharde vrouw,

Die smaets belacht mijn hartens-treur'ge rouw.

2   Heeft mijn hart
Vaeck niet nedrigh moeten buygen,
Als u minst gewinck my naer u wil bedwongh?

't Welck de smart

Sal volkomelijck betuyghen,
Die 'k, verovert, treurigh u ten wille songh?

Doch helaes! het was om niet,

Mijn vreught scheen u verdriet,

Mijn verdriet u vreught,

So dat d'ongeneught

My so vermeestert hadd';

Dat ick gelijck amechtigh sinn'loos sat.

[p. 101]

 

3   Al 't medoogh

 

't Geen ghy schoon' my eens betoonden,

 

Was; ghy met een stuurs ghesicht tot winckte my,

 

Of ick hoogh,

 

Of ick laegh u schoonheyt kroonde,

 

't Was met u maer schijn van liefd en veynsery;

 

Doch 't meest daer ick op bouw!

 

(O dart'le stuursche vrouw!)

 

Dat my d'hooge Goon

 

Niet eer sullen doon,

 

Voor ick een ooghs-ghegluur

 

Krijgh van u, voor mijn laetste stervens-uur.

 

 

 

4   Dan sal ick

 

En mijn zieltje sijn te vreden,

 

Want 't stael-harde hart niet licht vermurwen kan,

 

Maer de schrick

 

Sal door-kruypen all' u leden,

 

En doen na mijn doot u groote quellingh an,

 

De lett'ren op mijn graf

 

Leest, Galathea, straf:

 

Dese Harder sturf,

 

Om dat hy verwurf

 

Noyt van sijn Lief een winck,

 

Maer van haer daeg'lijcks duysent doon ontfinck.