De Amsterdamsche Pegasus

Klaegh-Liedt,

Stemme: Schoonste Rosemonde.

ACh! weelde, die genarmde myn eerst streelde
Met soet gevadt, door 't geluck het geen ick hadd':
Hoe wijckt ghy nu van mijn, en loont mijn nu met pijn
En rouwe groot? 't geen veroorsaeckt, laes! mijn doot.

2   Want de gene die ick eertijts placht alleen
Te beminnen seer, door haer stuursheyt 't geen nu weer
Sy mijn, helaes! aendoet, mijn druckt onder de voet,
Dat lust noch vreught in mijn blijft, maer ongeneught.

3   Daer te voren sy mijn harts-lief-uyt-verkoren
Seer beminde was, want sy willighlijck genas
Mijn kommer en verdriet, nu niet eens na mijn siet,
Maer toont haer quaet, en haer hooft sy van mijn slaet.

[p. 100]

 

4   Denckt, ô schoon Goddin! hoe dickwils ghy mijn in

 

U arm nam: soo haest ick by u quam

 

Ghy mijn kuste voorts terstont, waer veel soetheyt ick in vont,

 

En soete smaeck, en lieffelijck vermaeck.

 

 

 

5   Maer benomen is 't geluck, als 't was gekomen,

 

Door dien ghy niet meer nae mijn talen durft weer:

 

Door u ouders die u strangh 't u verboden, en in dwangh

 

U houden seer, om niet te komen by mijn weer.

 

 

 

6   Dus vaert wel, want ick noyt een ander sel

 

Beminnen, als u alleen, die gestadich aengebeen

 

Sult worden noch van mijn, tot dat de ziel met pijn

 

Verhuysen sal uyt myn lichaem al, en myn brengen tot den val.