De Amsterdamsche Pegasus

[p. 87]

[In lieve Meyens tyden, quam ick over-treen]

Stemme: Om Ialousy te schuwen, wilt ghy weten hoe, &c.

IN lieve Meyens tyden, quam ick over-treen
De Paetjens daer ter syden, my ter haest verscheen
Een Dier, een soete Dier, een Meysjen fris en vaerdigh,
'k Groeten haer goedertier, beleefdelijck en aerdigh.
2   Mijn lichaem waer beladen, met een sware vracht,
Wy na het Schouwtjen traden, daer ick wel sloegh acht;
Dat dees te wackre Meydt, haer Schouwtjen los ging maken,
Tot mijn dienst stond' bereydt, om over wegh te raken.
3   Haer vloeyend' soete reden, mijn hart heeft verbaest,
Haer wel-getoyde leden, vlogen vluchtigh haest,
Traden soo inde Schouw, geladen met mijn Paerden,
Waer over dese Vrouw, hadd' sin in jong-gejaerden.
4   Somma, de woordjens groeyden, door de soete Min,
Haer wangetjens die bloeyden, 't scheen recht een Goddin:
Door al dit lief gevry, setten wy het aen lande,
S'haer voeghden dichter by, gebonden door Mins banden.

[p. 88]

 

5   De vracht wou icker geven, sy 't so niet verstont,

 

Sy wenschten wel haer leven, dat haer was gejont

 

Te woelen so met lust, te reysen mee in vreughden,

 

Wy hebben wat gerust, daer 't loofjen in verjeughden.

 

6   Door dit getockel soetjens, word' sy so verblindt,

 

Iuyst slibberde haer voetjens, van die dwarrel-windt:

 

Ick was, ick weet niet hoe, ten hooghsten opgenomen,

 

Hoe wee was haer te moe, sy hygende met schromen,

 

7   Seyd', holla! laet dat mallen, Soetert, stil, ey stil,

 

'k Ben onverhoets gevallen, 'k docht; 't is met u wil:

 

Mijn wel-gevleyde tongh, haer hartje so bekoorde,

 

So dattet noch aengongh, en deed' haer als 't behoorde.

 

8   De Beemtjes en de Linden, schenen selfs verblijt,

 

Ick gingh mijn tuyghjen binden, om te doen mijn vlijt,

 

Dat ick mijn vracht en pack, ten dierst mocht gaen besteden

 

Doe 't soete Meysjen sprack, ick gae met u in vreden.

 

9   Sy liet haer Schouwtjen dryven, bracht so veel te weeg

 

Dat ick by haer most blyven, sy mijn jonst verkreeg,

 

Trouwden so met begeer, en leefden lang te samen,

 

Tot dat den Hemel weer, ons van malkander namen.