De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
AuteursrechtvrijStemme: Van d'Engelse Schoenlapper.IN 't koutste vande nachten kout
Cupido my verraste:
Sijn pijltjens bloncken als een gout,
Waer hy myn mee aentaste,
Sijn vleugels hy verhief seer hoogh,
En schoot soo vlytich met sijn schicht
Dit eunjer Wicht,
Dats' in het hartjen vloogh.
2 Doe hy syn wil nu had volbrocht,
Wat stond' my te beginnen?
Ick scheen verwondert, soo my docht,
Ick most, al wod 'k niet, minnen:
Hy wroeten dieper langs en meer
Inwendich in het banghe bloet,
O droefheyt soet!
Ick merckten sijn begeer.
3 Hy bleef daer soo gebonden vast
Met sulcke vreemde kuren,
Ach Hemel wat een overlast!
Van pijn cost ick nau duren,
De borst die reutelde door dwangh,
Vermits doe yse soo besloot
Dit Guytjen snoot,
't Gingh al sijn ouwe gangh.
| |
[pagina 73]
| |
4 De lucht en wou noch uyt, noch in,
Voor ick hem most beloven
Te draghen haer soo trouwe Min,
Die ick eer had' verschoven:
Het leven ick niet graeg'lijck liet,
Beloft' ick deed met diere eed,
Maer, ach! te wreed
Viel my toe dit verdriet.
5 De banden wierden soo ver-eent,
De doot die kon ons scheyden,
Ick liefde wel, maer bleef versteent,
Gheen Min quam tusschen beyden:
Had my dit Wicht gheen pijn gedaen
Ick soud' nae haer niet ommesien,
Maer vluchtich vlien
Dit trouwen ongheraen.
6 Die Mint, o Prins!, legt eerst u sin
Eer 't spruytjen kan vergroten,
Niet blind'lings toe gaet in 't begin,
't En teelt gheen liefdens loten,
Vraegt nae gheen vleijeryen seer,
Soo sult ghy vry sijn van 't ghequel
Van dese hel;
Neemt aen eens Minnaers leer.
|
|