De Amsterdamsche Pegasus

Herders-Feest,

Stemme: La Chime. Of, Kluchtige, tuchtige Harderin, &c.

COridon gingh vast weyden aen 't strant,
En neuriden op sijn Herders-Riet,

[p. 60]

 

 

Speelden soo soetjens, met kloeck verstant,

 

't Watertjen stilden na sijn gebiet,

 

't Woelighe Vee dat hippelde mee

 

Over 't gerucht van al sijn geluyt,

 

Toetsten den toon, soo net en soo schoon,

 

Tot geluck-wensching van sijn Bruydt.

 

 

 

2   D'aerde verjeughden door 't rijck gequeel,

 

Dat hy tot lof, soo geestich sijn pijp

 

Konde bewegen, o aerdich gespeel!

 

Niemant kon treffen zijn harts begrijp,

 

En daer oock by, sijn vrijery

 

Ginck hy vertellen in eenigheyt,

 

Dat d'hooge Goon, hem jonnen ten loon,

 

Soo een verweende en waerdighe Meyt.

 

 

 

3   Hy roemde van Silvias Deucht en Eer,

 

Hy teelden daer selfs genuchten in,

 

Het wenschen en waer oock anders niet meer

 

Dat sy volharden soud' in de min,

 

En setten hem doen, in 't grasjen groen

 

Dicht by sijn Schaepjens, als af geslooft,

 

Maeckten een Krans, daer hy ten Dans

 

Soud' mee omvlechten sijn Silvias hooft.

 

 

 

4   Beschaduwde lommer, sprack Coridon,

 

Ghy sijt getuygh, en hebt vaeck gesien

 

Hoe dat mijn Engel, mijn waerde Son,

 

Quam my uyt gonste weerminne bien,

 

Bosschen en beemd, 't sal duncken u vreemd,

 

Als om ons Echt sal sijn vergaerd',

 

In 't soetst van Mey, d'Hardrinnen Rey,

 

Dan Coridon met sijn Silvia paert.

 

 

 

5   Woelige diertjens schatert en lacht,

 

Siet hier Verwinner van Silvia,

 

Wilt u vermeyden en blaeckert u sacht,

 

't Sonnetje gheeft nu sijn warmte dra,

 

Het wintjen luw, niet sijt te schuw,

 

Woelend' herknaut met lust u spijs:

 

Springt vry verheucht, om dese vreugt,

 

Tot lof mijns Feests, doet eenich bewijs.

 

 

 

6   Hy nam sijn Pijpjen, sijn Harders-spriet,

 

Iaeghden de Lam'ren al dal-waerts in,

 

Denckend' om geen voorleden verdriet,

 

Dichten, tot lof sijns Herderin,

 

Op soete maet, van d'Echte-staet,

 

Met so een uytgenomen geest;

 

Dat Iupijn self, uyt het ghewelf

 

Quam dalen neder tot dese Feest.

 

 

[p. 61]

 

7   Goden, Goddinnnen waren by een,

 

Droncken den Nectar met d'Harders Rey:

 

't Wasser al vreughden, daer viel geen geween,

 

't Was in het koelst' en lustighst' van Mey:

 

D' Hemelsche schaer, die scheyden daer,

 

Al 't soet vergaren dat nam een endt,

 

Vlogen om hoogh, uyt d' Harders oogh,

 

Na de vergulde en Hemelsche tent.

 

 

 

8   Van beyd' dit minnelijck soet Versaem

 

't Bosje dat daverde door 't gedruys,

 

Elck greep doe sijn Nymphje bequaem,

 

Kuijerden spelende, boertend' na huys,

 

Songen seer bly, so zijd' aen zy,

 

Dat haer de aerde door kracht ontloock:

 

D'avont die vil, het worden heel stil,

 

't Sonnetjen datter sijn hoofjen doock.