moalkoekje. Neitiid mocht ik sa faak komme as ik woe. De nije earmoed ha wy noait oer praat, dy minsken hienen it net earm. Dat is te sizzen, se wienen wol earm mar se wisten it net. Se krigen alle fjouwer wiken in dofke fan Drees, fêst ynkommen en dêr rêden se har skoan mei. It âld hûs wie allang lyk, yn it kelderke ûnder de bedsteden stienen wekflessenfol mei tusearte, der lei trije kuorfol earpels en op syn minst fiif kop droege beantsjes, allegear fan de eigen bou. De slachter brocht alle wiken in stikje fleis en om 'e twa wiken koe 't by de bakker in lytse sûkerbôle lije.
Lykwols wie Bouke in ferbittere man, syn frou miskien ek wol, mar se sei noait wat. Dy begûn pas te praten doe't Bouke der net mear wie, doe kaam it fertriet derút. Ik ha heul wat reizen makke ear't ik aan krige fan de trageedzje yn it libben fan dy minsken. It gyng om harren jong ferstoarn famke en ik tink dat de ferbittering fan Bouke en it fertriet fan syn frou Hindrikje namste grutter woarn binne doe't se it op har âlde dei sa goed krigen. Want dy trageedzje hat syn oarsaak hân yn de earmoed fan it ferline, de âlde en echte earmoed fan de jierren tweintich en tritich.
‘Heit wie grutsk,’ sei Bouke. It wyfke oan de oare kant fan de tafel skûfele hin en wer op 'e stoel. ‘En wreed,’ sei Bouke der achteroan. En doe wie 't in skoft stil.
Sa is 't sa'n bytsje begûn. Yn it earstoan wienen it ferhalen dy't ik allang koe. Oer it turfmeitsjen, de ferplichte winkelnearing, it boljeien yn de iere maitiid om in pear sinten de roede mear, de grutte stakings en fansels oer Dommela Nieuwenhús, dy aparte man yn it swarte pak en mei de grutte hoed dy't it sa moai sizze koe. Heit swearde by Dommela, as Dommela sei dat se trochstake moasten dan hold heit de kop derfoar. Ek as Dommela allang wer op hûs oan wie en thús lekker siet te iten, dan staakte heit troch, al moasten de
Auteursrechtelijk beschermd