Sa wie 't sawat

[p. 202]

27 TV-sticks

Inkeld jouwe wy ús oer oan de dekadinte moade fan it barbecuen. It is sûnt de útfining fan de briedpanne ûnnut wurk, dat witte wy. Yn de reek en it roet sitte kankerferwekkende stoffen, yn it pikefieis tilt it op fan de salmonella-bacteriën en healgear bargefleis is al sa ferkeard. Likegoed dogge wy it en as de brot net yn 'e brân fleant, ite wy der lekker fan.

Fan 't simmer krige ik op in moaie saterdeitemoarn opdracht en helje in pûdfol pikeflerkjes en -poatsjes op by Wietze de Wind oan it Mounein yn Drachten, want dy hienen se yn de oanbieding. De krûderij siet der allegear al op, dat wy koenen se de jûns - ijs en weder dienende, mar it wie bestindich waar - sa op it fjoer lizze.

Ik bin oars net sa'n held yn it winkeljen, de namme Wietze de Wind joech my lykwols genôch betrouwen, dat ik stapte samar de winkel yn en sloech de warskôging op de ruten dat ik by de traiteur bedarre wie net iens acht. Normaalwei doch ik soks net. As ik net wit wat it betsjut, rin ik troch. En ek as ik wit dat bygelyks in hairstyler in kapper is, sil ik myn lêste tûfkes hier dêr noait ynkoartsje litte. En as ik yndertiid yn Ljouwert in boskje blommen ha moast, gyng ik net nei de flowershop fan Cees, mar altiten nei Romke dy't de slachsin fierde ‘Keapje in blomke by Romke.’ Dat wie myn man.

Yn dy dingen bin 'k slim erchtinkend. Ik sis dan mar: As se it as hierknipper net rêde kinne, dan neame se har hairstyler. En dat moat ik dan betelje. Maar mij niet gezien.

Hawar, ik stap dus oermoedich by traiteur Wietze de Wind troch de winkeldoar, ik stean foar in fitrine fol hearlikheden, in taartsjewinkel allyk, der steane wol seis wachtsjenden

[p. 203]

achter my en ik freegje om in pûdfol pikeflerkjes en -poaten. It famke achter de toanbank begrypt my net en ik wiis tusken al dy skealen mei flaubiten de flerkjes en de poaten oan.

Op ôfstân fansels, dat it kin ek wat oars wêze.

‘Tv-sticks,’ beslist it famke.

‘Om de bliksem net, pikeflerkjes,’ sis ik.

Wy fersteane inoar net, in ferlegen sitewaasje, foaral as der in rige minsken achter jo stiet.

‘Pikefleugeltsjes,’ skik ik yn, want dat moatte jo wat it geve Frysk oangiet yn dat moderne Drachten algeduerigen.

‘Tv-sticks dus,’ seit it famke en hja pakt de skeal mei flerkjes út de fitrine.

Doe doarste ik net mear om pikepoaten te freegjen, dat wy ha it dwaan moatten mei flerkjes. Mar ik ha begrepen dat pikepoaten op 't heden drumsticks hjitte. Ik ha it by ús eigen slachter foar de wissichheid noch even neifrege. Hy hat dat guod ek te keap. Tsjin it sin, want it is neffens him gjin fleis en it is gjin fisk, it is om krekt te wêzen ôfgefal.

‘Mar de weareld wol ferneukt wurde,’ hat er my útlein.

‘Flerken en poaten wolle de minsken net ha, want dat komt fan libben guod. En allegear binne se lid fan de dierebeskerming en fan grienpiis, dan witte jo it wol. Dat ik ferkeapje se t.v.- en drumsticks. Us heit advertearde yn de jierren tritich yn de Drachtster Krante, dat er voornemens wie en slachtsje dan en dan in puikbeste vette koe. De dei fan te foaren makke er mei dy puikbeste koe in slach troch de buorren. De minsken kamen de dyk op en klapten de ko op de billen. Se seinen: Hjir moat ik al in pear pûn fan ha, Siger. Heit hie it opskriuwboekje yn 'e bûse en notearde de bestelling. Almeast hied er de heale ko al ferkocht as it dier noch dea moast.

Nei de oarloch hied er gauris in heale pinke of baarch yn 'e winkel hingjen, dan koenen jo sjen wat jo krigen. Moat dat no sa, Siger? sei meesters juffer op in dei. Doe woe heit net

[p. 204]

mear en ha ik de saak oerkrigen. Ik tink gauris oan de âldman, ferline wike noch. Doe hie 'k in moaie pinke, in edel dier, heit soe der mei troch de buorren stapt ha. En wier is 't, dy oanstriid hie 'k ek even, sa'n moaie pinke wie 't. Mar ik ha him yn stilte dea dien, want ik wol it dierenbefrijdingsfront net om 'e doar ha. De minsken binne it trouwens ek net nut, se witte net mear wat in goed stikje fleis is. Ik ha al in malsmachine stean, it griist my ta, alle kearen as ik der in moai lapke trochdraai. Dy malsmachine slacht alle spieren stikken, it is fierhinne gehakt as it der útkomt. Mar sa wolle de minsken it ha. Slager, wat was dat een heerlijk mals stukje vlees. Dat docht my deugd, mefrou. Sa't ik sei, se witte net mear wat in goed stikje fleis is.’

Aldus ús eigen slachter. Ik kin syn namme hjir net neame, de man hat in bloeiende saak. It kin him it measte net mear skele, mar hy wol him aans al goed ferkeapje. It sil wol in ‘keten’ wurde, hat er my tabetroud, dy biede it meast. Dus noch mear t.v.- en drumsticks en oar ôfgefal.