bridgen, it skutjassen foar de betere standen. Bridgen, hie 'k tocht, it weewetter komt my al yn 'e mûle as ik deroan tink. En wy krije krantsjes thús besoarge, ornearre foar 55-plussers, mei tips oer sûn libje en âld wurde sûnder problemen en sa. Der steane foto's by fan âlde keardels en wiven dy't mei de kramp yn it gesicht fan it ferplichte glimkjen oan fitness dogge. Se ha fan dy bûnte pakken oan mei nuvere teksten en fan dy rare gymnastykskuon mei grutte flappen op it krop. En it is allegear nagelnije, sniewite keunstgebitten. Siet der mar ris ien brune tosk tusken of in briken-ien en wie der mar ien man by mei switplakken yn 'e oksels of ien frommes mei blauwe spatieren op 'e billen. Mar nee fansels. En ik wol heulendal net te trimmen, ik wol op 'e kont sitte en krantlêze en sa stiif wurde as in doar.
Wêr't ik langer heulendal net mear oer kin, dat is de dierenliefde fan guon minsken.
Op in moarn wjukkele der by ús in ein oer de dyk, oanriden, stikkene flerk, seach ik wol. Ik sei tsjin in man dy't de hûn útliet: ‘As jo hontsje dy ein no even snipt dan draai ik him de nekke wol om, dan is dat bist út syn lijen.’
It hontsje woe wol, it wie sa'n ferbastere stabij, feroardiele ta twa kear deis in kuier oan 'e line en fierders neat. O sa begrutlik dus, mar ja, soks is gjin dieremishanneling. En hy mocht fan 'e baas dy einfûgel net pakke. Dat ik moast der sels achteroan en ik ha al sa'n minne pûster. Doe hie 'k him dan en soe 'k it fonnis útfiere en dêr komt de dierenambulance oanstowen, telefoanys alarmeard troch in taskôger achter de ruten fan de rige nijbouwennings tsjin it skoutoaniel oer. Twa grutte minsken yn in bestelwein.
‘Stikkene flerk,’ rapportearde ik. ‘Ik soe him krekt de nekke omdraaie, mar dat moatte jo no mar dwaan, jim binne op 't lêst bistefreonen.’
De man seach my mei ôfgriis oan. Hy naam de einfûgel fan