Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 55. – Groote ongerustheid.

Onder deze menigvuldige bezigheden klaagde de stuurman op zekeren dag over groote loomigheid in de leden en gebrek aan eetlust. Het bloed steeg hem naar het hoofd, en hij gevoelde zich zeer ziek. Zijn gevorderde ouderdom, het ongewone voedsel, en misschien ook een heimelijk verlangen naar zijne vrouw en kinderen, die hij in Rusland had achtergelaten, hadden zijne krachten uitgeput en zijne gezondheid ondermijnd. De ziekte nam hand over hand toe, en weldra durfde hij haast niet hopen, daar weder aan op te komen.

De grootste ongerustheid beving daarop de harten van zijne jeugdige vrienden. Zij beminden den stuurman als hunnen tweeden vader, zij schatteden de diensten naar waarde, die hij hun gedurende hunne ballingschap bewezen had, en herdachten met een levendig gevoel, hoe hij hen steeds met raad en daad had geholpen. Hij was naast God steeds hun eenigste steun en troost geweest. Zijne ondervinding had hen wijzer en beter gemaakt, en zonder hem waren zij naar alle waarschijnlijkheid reeds lang op dit onbewoonde eiland omgekomen.

[p. 85]

De jonge lieden verlieten dan ook geen oogenblik het bed van den zieke. O, hoe hartelijk wenschten zij het lijden van hunnen getrouwen vriend te kunnen verligten! Hoe gaarne zouden zij een gedeelte van zijne ongesteldheid overgenomen hebben! Maar zij konden niets anders dan hem oppassen, en hunne bezorgdheid toonen. Zij maakten van beerenvellen eene zoo zachte legerstede als hun mogelijk was, en dekten hem warm toe. Dag en nacht stookten zij de kagchel, gaven hem gedurig thee te drinken, en verzorgden hem van alles, wat zij slechts gisten, dat hem nuttig kon zijn. Maar de ziekte verergerde hoe langs hoe meer; eene heete koorts tastte hem aan, en deed den lijder, die gedurig buiten kennis was, trillen en beven over zijn geheele ligchaam.

Met beklemde harten en met eenen doodelijken angst vervuld, wierpen Alexis en Iwan zich voor het ziekbed van hunnen vriend op de kniën, en baden den hemelschen Vader den zieke weder te herstellen.

Maar welhaast verween de hoop bijna geheel en al, daar de lijder nog gedurig zwakker werd, zoo dat hem het spreken zelfs lastig viel. Toen hij eens eenige heldere oogenblikken had, verzocht hij Alexis en Iwan bij zijn bed tekomen, en sprak met eene bevende stem aldus tot hen:

‘Waarde vrienden! ik ga u welhaast verlaten; God roept mij op uit dit leven, en mijn lijden, waardoor Hij mij zwaar beproefd heeft, zal een einde nemen. Weent niet over mij, de goddelijke Voorzienigheid zal voor u waken, en zal, zoo ik hoop, verhoeden, in dit verblijf der ellende u te doen sterven. Vertrouwt dan steeds op God, Hij zal altijd uwe hulp en zekerste beschermer zijn, gelijk Hij u tot nog toe altijd geholpen en beschermd heeft. O, mogt Hij u eens een middel toezenden, om tot het ouderlijk huis terug te keeren! zoo gij ooit dit geluk moget smaken, gedenkt dan mijner ongelukkige vrouw en mijnen kinderen. Troost en helpt hen om mijnent wille, die steeds gereed was u te helpen en te vertroosten. Dit is mijn laatste wensch. Vaart wel! houdt God steeds voor oogen, bidt Hem om zijnen bijstand, dankt Hem voor genotene weldaden, en Hij zal met u zijn, en u van alles verzorgen, wat gij noodig zult hebben.’

[p. 86]

Na deze woorden viel de goede stuurman vermoeid achter over op zijn bed, sloot de oogen, en bleef eenigen tijd bewegeloos liggen, terwijl zijne ademhaling naauwelijks merkbaar was.

Alexis en Iwan dachten, dat het met hunnen ouden vriend gedaan was, waardoor zij in eene onuitsprekelijke smart gedompeld werden, terwijl hun schreijen en snikken in de grot weergalmde. ‘O, wat zijn wij ongelukkig,’ zeide Alexis, ‘als wij onzen getrouwen vriend moeten missen! Welhaast zal misschien een onzer hem in het graf volgen, en wat zal er dan van den laatsten worden! God! zie op ons, arme verlatenen, neder!’

‘Onze vriend heeft ons zoo dikwijls aanbevolen op God te vertrouwen,’ zeide Iwan,‘laat ons Hem in onze smarten aanroepen, Hij alleen toch kan ons helpen.’

Zij knielden daarop voor het bed van hunnen vriend neder, en deden uit de volheid huns harten het navolgende gebed:

Hemelsche Vader! Gij legt ons een groot lijden op, maar wij hebben dit alles verdiend, door de smarten, die wij onzen goeden vader hebben aangedaan. Uw wil geschiede. Geef ons de noodige kracht, om uwe kastijdingen met geduld te dragen, en trek uwe Vaderhand niet geheel van ons af, amen!

Vervolgens stonden zij op, reikten elkander de hand toe, met de belofte om zich geheel en al aan de leidingen Gods te onderwerpen, en elkander steeds met broederlijke toegenegenheid te helpen tot in den dood.