Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 6. – Verblijf aan de kadettenschool.

Toen de goede vader Ozaroff eindelijk Alexis en Iwan moest verlaten, was hij zeer aangedaan. Met oogen vol tranen vermaande hij hen altijd der deugd getrouw te blijven, en naauwkeurig hunne pligten te betrachten, maar bovenal den goeden God voor oogen te houden, en zich gedurig in het gebed tot Hem te rigten, en van Hem hulp en bijstand te vragen.

‘De vreeze Gods is het beginsel van alle wijsheid,’ zeide hij tot hun, ‘welke kundigheden gij ook door vlijt en opmerkzaamheid moogt verkrijgen, zij zullen van geene waarde voor u zijn, als gij uwen God en zijne heilige dienst vergeet. De ware wijsheid woont alleen in godsdienstige harten, en gij zult niet wezenlijk gelukkig zijn, dan voor zoo ver godsvrucht en deugd uwe daden zullen besturen. Bekwaam en geleerd te zijn verschaft ons geen waar geluk of wezenlijk nut, als er de vreeze Gods en de liefde voor zijne wet ontbreken; daar kunde

[p. 14]

den slechten mensch somtijds dient, om zijn ongeluk te vergrooten.’

De tranen vloeiden Alexis en Iwan bij deze woorden over de wangen; zij beloofden den vader, uit grond hunner harten, steeds braaf te zullen handelen, en zich altijd naar zijne wijze lessen te gedragen, en daarop ontvingen zij eerbiediglijk den vaderlijken zegen.

Inzonderheid vermaande Ozaroff den jongen Iwan zich toe te leggen, om zijne natuurlijke ligtvaardigheid te overwinnen, en zich steeds met nuttige zaken bezig te houden, ten einde daardoor zijnen vriend Alexis een goed voorbeeld te geven. Vervolgens vermaande hij hun beiden, elkander steeds wederkeerig zoo veel mogelijk te helpen, en daarop nam de goede Ozaroff met een bedrukt hart afscheid, terwijl hij hen der bescherming van den hemelschen Vader aanbeval.

Iwan legde zich met ijver op de studie der wetenschappen toe, die hem voor zijnen toekomstigen stand moesten bekwaam maken, en hoewel zijn ijver in het vervolg langzamerhand verkoelde, deed echter zijn vlug verstand hem boven verscheidene zijner medeleerlingen uitmunten, die hem overigens, om zijn vrolijk gemoedsgestel, beminden en achtten. Zijne guitenstukken speelden hem nu en dan wel is waar eenen kwaden trek; maar zijne kameraden vergaven hem die ligtelijk, en zijne professoren straften hem niet gestreng, omdat zij zijne fouten aan onbezonnenheid toeschreven, en hij overigens een goede leerling was.

Alexis maakte minder groote vorderingen dan Iwan ; maar daar hij een werkzaam leerling was, en een braaf karakter had, werd hij ook algemeen bemind.

Door de groote vorderingen en de levendigheid van geest, kreeg Iwan eenen grooten invloed op Alexis, zoodat deze weldra in zeker opzigt, afhankelijk van zijnen neef werd. Zonder het te willen werd de wil van Iwan voor Alexis eene wet, zoodat deze zich geheel door hem liet besturen. Hoewel Iwan door zijne natuurlijke goedhartigheid daarvan geen misbruik maakte, was echter zijne ligtvaardigheid van geest geen best voorbeeld voor Alexis. Van hoe veel belang is het derhalve voor een jong mensch, om eene goede keus te doen ten opzigte van

[p. 15]

eenen vriend. De buigzaamheid van het karakter en de gewoonte van na te volgen stellen hem niet zelden aan groote gevaren bloot, wanneer hij zich regelt naar anderen, wier beginselen van deugd niet genoegzaam gevestigd zijn.

Alexis en Iwan verkregen in den tijd van drie jaren, die zij aan het instituut doorbrachten, genoegzame kennis van de zeevaart, om behoorlijk bij eenen kapitein op een schip geplaatst te kunnen worden. Voorzien van goede getuigschriften keerden zij dan ook naar Archangel terug.

Het was voor Ozaroff een bijzonder genoegen, zijnen zoon, die een groot en schoon jongeling geworden, en wiens geest met onderscheidene kundigheden versierd was, in zijne armen te drukken. Ook was hij zeer voldaan over Iwan, wiens goede uitslag eene aangename belooning was voor de zorg, die hij voor zijne opvoeding had genomen. De jonge lieden gevoelden zich ook zeer gelukkig den geliefden vader en weldoener weder te zien. Ozaroff raadde hun aan, eenige weken rust te genieten, die zij voor het moeijelijk volbragte werk wel verdiend hadden.