Alexis en Iwan, of de overwintering op Spitsbergen

Nº 3. – De neef Iwan.

Door eene bijzondere omstandigheid kreeg de jonge Alexis eenen medegezel in het ouderlijke huis. Ozaroff had eenen broeder, die na eene ziekte van weinige dagen te sterven kwam, nalatende eenen zoon, Iwan genaamd. Dit sterfgeval was voor den tienjarigen knaap te meer ongelukkig, daar hij voor korten tijd ook zijne moeder ten grave had zien dragen.

Ozaroff, door het verlies van zijnen broeder ten sterkste getroffen, bragt al de liefde, die hij den afgestorvene had toegedragen, op diens zoon over. Hij wilde zijn weldoener worden, en nam hem te dien einde in zijn huis, om hem met zijnen Alexis te doen opvoeden.

Iwan was een goedhartig jongeling, werkte steeds met lust en ijver, en toonde in al wat hij deed, eene behendigheid en een overleg, als men zelden in een kind van zijne jaren aantreft. Maar het geleerde liet bij hem geene blijvende indrukken na; daarbij bezat hij eene ligtzinnigheid, die hem de treffendste gebeurtenissen spoedig deed vergeten. Ook voerde Iwan menigmaal guitenstukjes uit, die hem bestraffing op den hals haalden. De vermaningen konden hem dan somtijds tot tranen toe treffen,

[p. 10]

maar die indruk was maar al te spoedig voorbij, en zijn onnadenkende geest deed hem te dikwijls nieuwe guitenstukken begaan, zonder te overwegen, of dezelve ook voor hem of anderen kwade gevolgen konden hebben.

Intusschen moet met onder het oog houden, dat Iwan door zijne ongedwongene vrolijkheid menigmaal den vertoornden Ozaroff, die hem hartelijk lief had, tot te groote toegevendheid wist te brengen; dat zijne gemakkelijkheid bij het werk hem te veel ledigen tijd verschafte, en dat men dikwijls, in plaats van zijnen onrustigen en werkzamen geest tot nuttige voorwerpen te bepalen, somtijds om zijne streken lachte, en zijne guitenstukken maar al te veel verschoonde. Dat gedrag van Iwan had eenen grooten in vloed op de denk- en handelwijze van den jeugdigen Alexis, die hem in vele opzigten ongevoelig begon na te volgen.