|
| |
| |
| |
Snein, 21 augustus
Dat feest, yn 'e fytsekelder fan ús skoalle, wat moat ik dêr oer skriuwe?
Ik wie fannacht om healwei trijen thús en der wie útsoarte net iens sa folle oan.
Us hiele klasse wie presint. Behalve Anneke, wiene se der dus allegear en it gie earst krekt sa as oerdei. Wy wiene net ien gehiel, mar bestiene út losse groepkes. Swetsers by swetsers, suertsjes by suertsjes, jonges by jonges en famkes by famkes. Pas oan 'e ein fan de jûn kaam dêr wat feroaring yn.
De beide Nina Hagen's hiene trouwens likegoed thús bliuwe kinnen. Dy hawwe suver oars net dien as yn in hoekje sitte en mei elkoar frije. Se wiene blyn en dôf foar wat der om harren hinne oan 'e gong wie. Ik tink, dat se oanpassingsproblemen ha yn ús klasse. Se hearden der teminsten dúdlik noch net by.
Jelle-Jan hie om my ek wol thús bliuwe kinnen. Wat wie dy jonge ferfelend! Hy wie al dronken, foar't it feest goed en wol begûn. Der wie drinken by 't soad en ek wol bier, mar hy moast wer ris opfalle en hie dêrom in flesse Bearenburch mei nei binnen ta smokkele, dêr't de boppenste helte al gau út miste. Hy hie dy flesse yn 'e bûse fan syn spikerjek, as er 'm net oan 'e hals hie.
It is ûnbegryplik, dat Roazema, ús konsjerzje, der neat fan sei, doe't dy healwei it feest in soarte fan drugs- en alkoholkontrôle hold. Hy moat Jelle-Jan dochs wol sjoen
| |
| |
ha, want dy stie doe krekt boppe op 'e taap te healwiizjen.
‘Ik gean leau 'k mar nei hûs!’ rôp Roazema tsjin Rens.
‘Doch dat!’ balte Rens werom.
Der draaide in machtige hard-rock plaat en wy wiene oan it dûnsjen.
‘Jim sille jim wol rêde, tink?’
‘Rekkenje mar fan yes!’
De plaat wie út en elk, dy't dûnse, gie wer sitten. Der leine âlde matrassen en kessens oer de betonnen flier. Middeis hiene guon de kelder feroare yn in karnavalsseal. De fytserakken wiene oan 'e kant skood. Der siet read krêpe-papier om 'e lampen en der hongen fisknetten en slingers en ballonnen oan 'e souder.
‘Jim binne op 't lêst âld en wiis genôch,’ sei Roazema yn 't fermidden.
Rens wipte fakkundich de kroankoark fan in bierfleske.
‘Sa is dat!’ joech er syn heit gelyk.
Mar dy bleau dochs wat twivelriedich stean. Hy seach erchtinkend nei de Nina Hagen's, dy't harren sels en elkoar waarm oan it hâlden wiene. Se hiene de earms teminsten stiif om elkoar hinne, meaten de djiptes yn elkoars eagen en diene om 'e beurt in lûkje fan in hashsigaret.
Roazema snúfde ris, mar sei neat. Hy helle in bosk kaaien út 'e bûse en die in stik as wat doarren op 't slot, sadat wy net yn 'e skoalle komme koene. Dêrnei joech er Rens de kaai fan de bûtendoar.
‘Net te let en net te lûd en àlles opromje,’ kommandearre er.
‘Komt foar de bakker,’ sei Rens. ‘Sit der mar net oer yn.’
Neffens my wie it Jelle-Jan syn skuld, dat it feest mislearre. Hy sûpte him earst mislik om fierders oer Sylvia har mini-rôk te spuien, sadat dy fuort woe, om't se sa stonk.
| |
| |
Der is neat ferfelender as in dronken fint! Der kaam net in fatsoenlik wurd mear út dy jonge en doe't it oan 't opromjen ta wie, moasten wy him man- en froumachtich by de trep op nei bûten ta slepe. Hy hat doe noch wol in kertier op 't skoalplein lein te âljen. Elk rûn mei in fiis gesicht en mei in bocht om him hinne.
Rens en ik hawwe him op 't lêst thús brocht. Dat wol sizze: wy hawwe him achter op Rens syn fyts setten en as in postpakket op 'e stoepe by him thús foar de doar del lein. Wy ha oanskille en binne doe hurd útnaaid.
‘Syn heit is plysje,’ sei Rens. ‘Dy sil wol witte, hoe't er mei dronken minsken oan moat.’
‘Rekkenje mar fan yes,’ sei ik.
Dêrnei hat Rens my thús brocht. Dat hie 'k earlik-sein ek wol ferwachte, al gie it allegear hiel oars as fan 't maitiid, nei dy diskojûn. It grutste ferskil mei doe wie, dat ik ûnder it tútsjen net mear oan Magnum hoegde te tinken. By de brêge oer it kanaal leine wy de fytsen yn 'e ûnderwâl, sadat wy de hannen even frij krigen. Net in mins kin fytse en frije tagelyk. Wy dus ek net.
Ik moast trouwens op in stuit ynienen oan pake Jelle tinke. Dat kaam fan it plak fan hanneling.
‘Hjir is myn pake troch it iis sakke,’ sei ik tusken twa tuten troch.
‘Wat seist?’ frege Rens dreamerich, mei de mûle yn myn hals.
‘Pake Jelle. Dy is op dit plak ferdronken.’
Ik wiisde nei it swarte gat ûnder de brêge en Rens liet my los, as waard er stutsen.
‘Hè jasses, doch net sa luguber! Wannear!’
‘Sân en in heal jier lyn, mar ik moat der noch wit hoe faak oan tinke.’
‘No ek?’
‘Ja.’
‘Dan geane wy hjir daliks wei!’
| |
| |
Rens woe doe nei in oar plak ta. In plak sûnder Pake Jelle en minder luguber. Dat woe ik ek wol, mar gelokkich seach ik stikem even op 't horloazje.
‘Witst wol hoe let as it is?’
‘Kin my neat skele. Healwei ienen of sa?’
‘Dyn jierdei is al lang om. It is al twa oeren snein!’
Wy joegen elkoar noch in stik as trije, fjouwer, fiif tuten en doe sei ik, dat ik echt wier nei hûs ta moast.
‘Beppestyn sil net witte, wêr't ik bliuw!’
‘Hè, spitich!’ sei Rens.
‘Oare kear fierder. wordt vervolgd,’ sei ik.
Dat like wol in leafdesferklearring fan my, betink ik no. Ik hoopje, dat Rens der net al te folle fan ferwachtet.
Beppestyn hie de achterdoar gelokkich net op 't slot, sadat ik op 'e normale manear yn 'e hús komme koe.
Fan 't maitiid bin ik ris troch it w.c.-rútsje krûpt, doe't ik ek folle letter thús kaam, as dat ik fan doel wie. Beppestyn wist doe net iens dat ik fuort wie, lit stean fan wêrhinne.
Dat wist se no wol en ik wie bliid, dat ik troch de doar koe en net troch dat rútsje hoegde. Ik bin yn 'e fakânsje nammentlik sawol yn 'e lingte as yn 'e breedte groeid. Oarsaak: de seelucht en it hotelfoer.
Ik slûpte troch de keuken nei de gong, sûnder ljocht en leven te meitsjen. En sels de trep kreake net. Mar doe't ik yn myn keammerke kaam, stompte ik my oan in stoel en sei ik by fersin lûdop fan au.
Ik koe mysels wol wat dwaan! Beppestyn is nachts sa wach as in hin op aaien. Dêr wie 'k doe moai klear mei, want dêr kaam se oan.
‘Witsto wol hoe lèt as it is?’ sliste se.
| |
| |
Ik die it ljocht op, om op 't horloazje te sjen.
‘Twa minuten oer healwei trijen.’
‘Sa let al! Wêr liket dat op!’
‘De tiid hâldt gjin skoft,’ sei ik.
Se hie it gebit út 'e mûle en it hier los om 'e holle. Dêr moast ik om laitsje.
Ik moat altyd om Beppestyn laitsje, as ik har sa sjoch. Se liket sa ûngewoan sûnder sipeltsje en sûnder tosken.
‘Laitsje net! Der falt neat te laitsjen! Wêr hast yn 'e goedichheid wêst! Dat feest soe dochs foar tolven dien wêze?’
Ik mompele wat fan útrûn en opromje en in dronken Jelle-Jan, dy't thús brocht wurde moast.
‘Drònken?’
Beppestyn sakke ferslein op 'e stoel del, deselde, dêr't ik my sear oan stompt hie, en se skodholle âlderwetsk.
‘Wêr moat dat hinne mei de jeugd fan tsjintwurdich?’
Dat wie neffens my in retoaryske fraach. En in libbensgrut klisjee. Ik joech har dus gjin antwurd.
‘En wa hat dỳ thúsbrocht?’ frege se my rjocht op 'e frou ôf.
‘Trije kear riede,’ sei ik.
Ik skopte de skuon út en ynspektearre de ûnderkant fan myn fuotten. Ik woe op bêd. Ik woe einlings ris sliepe.
‘Dy jonge? Dy Rens-of-hoe-hyt-er?’
‘Yn ien kear goed.’
Ik klaaide my út, strûpte it nachthimd oer de holle, poetste de tosken en smarde krême op 'e pûst. Ik hope, dat er dêr fan opdroegje soe, sadat alles de oare dei wer gewoan wêze soe.
Beppestyn suchte in pear kear djip, mar se sei neat mear. It bleau fertocht stil. Dat makke my in bytsje lilk.
Okee, ik wie op in ûnmooglike tiid thús kommen, mar koe ik dat helpe? Beppestyn snapte ek neat! Wy koene Jelle-Jan dêr dochs net op 't skoalplein lizze litte te âljen?
| |
| |
En dat dy jonge dronken wie, dat wie mỳn skuld net!
En dat Rens my thúsbrocht hie, wat wie dêr foar bysûnders oan? Hoegde ik net allinne, ommers!
Oars hie se de mûle altyd fòl oer dat it net fertroud wie om as famke allinne by nacht op 'e dyk te wêzen. Se moast bliid wêze, dat ik der wie! Hielendal kompleet!
Rens en ik hiene in healoerke frijd. En wat dan noch? Frije wie dochs hiel gewoan? Elkenien frijde by ús yn 'e klasse. Behalve Anneke dan, mar dy wie siik. De measten giene wol fierder as allinne mar frije. Rekkenje mar fan yes!
‘Ik bin sechtjin jier! Ik bin gjin bern mear,’ sei ik.
Dat wie goed foar noch in sucht en ik waard kûgelsk.
‘Wat mankearret der oan dy jonge!’ rôp ik. ‘Hy is aardich, hy is fatsoenlik, hy is kreas, hy komt út in goed nêst en it is in Leo!’
Ik telde alle foardielen fan Rens Roazema op 'e fingers ôf en ik hie oan twa hannen net genôch.
‘Dat kìn ommers net better,’ sei ik.
‘Nee,’ sei Beppestyn. Mar it wie krekt oft se net iens nei my harke.
‘Wat is der dan op tsjin?’
‘Wêr op tsjin?’
‘Dat dy jonge my thús bringt!’
‘Dy Rens-of-hoe-hyt-er?’
‘Ja!’
‘Neat. Dêr sis ik ek neat fan, wol?’
Just! Dat wie't him no mar krekt. Se sei der neat fan. Se sei neat! Se siet mar wat op dy stoel foar har út te stoarjen yn in soarte fan stil protest. In sit-down-aksje. Freedsum, mar net sûnder effekt. Lestich, dat wie 't.
Ik gappe demonstratyf by wize fan sinjaal, dat ik sliepe woe. Se hie sèls tsjin my sein, dat ik myn sliep nedich hie. Dat ik om myn sunens tinke moast.
Ik die it ljocht út en krûpte ûnder de tekkens, mar se wie
| |
| |
net fan de stoel te krijen.
‘'t Is al lèt!’ besocht ik.
‘Dêrom just,’ sei se mismoedich. ‘Miskien hat er wol in ûngelok hân.’
Dêr kaam ik wer fan oerein. ‘Wa? Wa hat miskien wol in ûngelok hân.’
‘Jehannes. Hy is foar alven al fuort gien. It duorret my te lang.’
‘Op Sanne syn brommer? Mei in bus ferve en in kwast?’
‘Ja. Nei de stêd, sei er.’
Ik sykhelle ferromme. ‘O, sit dêr mar net oer yn. Dat docht Jehannes nachts wol faker.’
‘Dit is de tredde kear al fan 'e wike, it giet my mâl genôch.’
Ik gappe wer ris, mar dizze kear echt.
‘Hy set jezus leeft! op tsjerkemuorren,’ sei ik slûch.
‘En oare spreuken. Op oare muorren. Oeral. Rûnom. Ik woe wol, dat er dêr mei op hold. It komt sa op 'e kop ferkeard!’
‘Wêrom docht Jehannes dat?’ frege ik tsjin better witten yn.
‘Om't er god kwyt is,’ sei Beppestyn.
Ik tocht earst, dat ik it net goed heard hie, of dat my wat oan 'e earen mankearre. Sei Beppestyn, dat Jehannes god kwyt wie? Sei se dat echt? Dan wie se net wiis!
Alles wat Jehannes die, hie mei God-en-syn-gebod te meitsjen. Syn hiele dwaan en litten wie ommers God, God en nochris God. Der wie neat, dêr't er sa faak oer prate. Hy hie mar ien hobby en dy hobby wie God.
Jehannes neamde himsels evangelist. Dat wie er. Yn 'e letterlike betsjutting fan it wurd. Hy brocht it evangeelje nei de minsken ta. Hy kalke mei ko weietters jezus leeft! op tsjerkemuorren. En oare teksten op oare muor- | |
| |
ren. Oeral. Rûnom.
Jehannes tôge boppedat suver alle sneonen in tas fol mei bibels nei it sikehûs ta. Dy joech er dêr fergees wei oan de minsken, dy't ‘vol pijn en smerten ziek teneder liggen.’ Hy betelle dy bibels allegear út eigen bûse. Hy wie pro deo foar God oan it wurk.
Ik koe net in mins, dy't sa syn bêst die as Jehannes. As der ien wie, dy't oan it bestean fan God leaude, wie Jehannes dat wol.
‘Jehannes is God kwyt,’ sei Beppestyn.
Ik knypte de eagen hiel stiif ticht en die se doe wer iepen en se siet der noch. Beppestyn siet noch op 'e stoel. Ik seach it sels, ik moast it dus wol leauwe.
Ik wist net mear wat ik al of net leauwe moast. Bestie der bygelyks in God? Myn fisuele ynstelling stie rjocht foar Jehannes syn leauwen oer.
En dochs wiene der dingen tusken himel en ierde, dêr't ik yn leaude mar dy't ik net mei 't bleate each waarnimme koe.
It ivige gefoel. As ik nei de loft seach. Nei de wolkens. De stjerren. De see.
Dan fielde ik, dat der wat wêze moast. Ik koe der gjin namme oan jaan. It hie gjin namme, it wie abstrakt. In gefoel.
Jehannes syn God wie sa ferskriklik konkreet. In strange man mei in griis burd, dy't yn 'e himel mei in poarperen mantel om op in gouden troan siet te regearen. Dy't minskesielen hifke. Op 'e mjitte, it gewicht, de kleur. Dy't wite sielen nei de ivichheid ferwiisde en swarte nei de ferdommenis, sûnder pardon.
Jehannes syn God wie in wrede God. Sa rûch as tou. En ek sa hin-en-wer as de wyn. Dy hold it earst mei ‘de Israëlieten’ en letter mei ‘de Filistijnen.’
De God fan it âlde testamint. De God fan Job út 'e bibel. Fan it kamp yn 'e oarloch.
| |
| |
Fan: gott mit uns, in god we trust.
Jehannes syn God koe alle kanten út. Ik wie der net wis fan oft ik fan dy God wol in anty-atoombom-button op 't boarst spjeldzje mocht. Wie dy God foar of tsjin? Wêr hold er it mei? Mei de Russen of mei de Amerikanen? Mei earm of mei ryk?
Ik wie bang foar dy God fan Jehannes.
En Beppestyn? Leaude Beppestyn, dat der in God bestie? Se hie de eagen altyd ticht as Jehannes lûdop oan it bidden wie. Se hoegde noait te laitsjen, ek al brûkte er nòch sokke âldfrinzige wurden. Se hie it goed fûn, dat Jehannes nei 't waarm iten út 'e bibel foarlies. En se wie de iennichste, dy't der nei harke.
Ik woe it ynienen witte. Ik seach har dêr op 'e stoel sitten en ik woe witte wat Beppestyn leaude en wat net.
‘Beppestyn?’
‘Ja?’
‘Hoe sjocht God der út?’
‘Dat wit ik net. Dat wit net ien.’
‘Mar hy bestiet wol?’
‘O ja, dêr bin 'k wis fan,’ sei se.
Ik plofte hast fan ferbazing. Beppestyn, dy't der wis fan wie, dat God bestie! zeker weten! Beppestyn!
De wûnders wiene de wrâld net út. Beppestyn sei fan wol. Se leaude net oan wûnders en oan himels boppe wolkens. Se leaude ek net oan stjerrebylden en oan horoskopen. Se leaude allinne, wat se mei 't bleate each waarnimme koe. Se stie mei beide fuotten plat op 'e grûn. En dochs sei se, dat se wis wie fan it bestean fan God. Dat wie ommers it grutste mystearje fan alle tiden. De doe-, de no- en de kommende tiid!
Ik begûn der gewoanwei fan te switten, skopte de tekken nei 't fuottenein en kaam oerein.
‘Lis dat ris even út,’ sei ik.
| |
| |
‘Wat?’
‘Dy wissichheid. Dat God bestiet.’
‘Dat kin 'k net útlizze, dat moatst leauwe.’
‘Leauwe do' wy yn tsjerke,’ sei ik.
En sa wiene wy dus wer werom by af.
Ik sei tsjin Beppestyn, dat ik in fisuele ynstelling hie. Dat ik alles earst swart-op-wyt foar my sjen moast, foar't ik it neikomme en begripe koe. Beppestyn sei, dat dàt fan 't televyzje-sjen kaam. En doe sei ik wer, dat ik hoe-dan-ek net oan dy God fan Jehannes leauwe koe.
‘Dy God bedoel ik ek net,’ sei Beppestyn. ‘Dy is my fierste nearzich en te benypt. Ik leau, dat God alles is.’
‘Hè! No snap ik der echt wier neat mear fan!’
‘Kinst it net beriddenearje. Dat moatst fiele.’
‘No, ik fiel neat.’
Beppestyn gie der rjochter foar op 'e stoel sitten, bestudearre har eigen hannen, telde har fingers en tocht nei.
‘Alles?’ holp ik.
‘Ja. Alles en yn alles. Yn alles wat wie en wat is en wat komme sil. God is yn dy en yn my en alle oare minsken. Wy komme op 'e wrâld mei God yn ús. Wy geane dea en dan is hy der noch. En allinne de minsken, dy't God yn harren sels sykje, dy fine him ek. Soms is hy der gewoan, sûnder datst sikest of sûnder datst witst wêrst om sikest.’
‘God is dus in hy,’ konstatearre ik. ‘In âlde man mei in lang wyt burd.’
‘Nee. Gjin man en ek gjin frou. God is it.’
‘Mar wêr liket it dan op?’
‘Nergens op. Abstrakt. In gefoel. Miskien hat it wol gjin namme, mar ik sis: God.’
It ivige gefoel?’
‘Sa soest it ek neame kinne,’ sei Beppestyn.
It bleau doe in skoftke stil tusken ús. Ik wit net mear hoe lang. Lang genôch om te tinken, dat ik snapte wat
| |
| |
Beppestyn bedoelde mei: ‘Jehannes is God kwyt.’
Beppestyn neamt ‘it’ God en ik sis wat oars: it ivige gefoel. Wy bedoele beide itselde, leau 'k.
‘Jehannes is “it ivige gefoel” kwyt.’ Hè bah, nee!
It is slim om ûnder wurden te bringen, wat Jehannes krekt kwyt is. Dat, wat it libben Ynhâld jout? De Sin fan it bestean? It Goede, it Moaie, de Leafde, it Lok, de Frede, de Rêst? It heart allegear fierste poesyalbumferske-achtich.
Jehannes hat in God, dêr't er bang foar is. Hy moat altyd wat fan dy God fan him. Hy moàt de himel fertsjinje. Hy moàt mei bibels nei't sikehûs. Hy moat jezus leeft! op muorren skriuwe.
Hy mòat bidde, bibellêze, preek je, heidenen bekeare. Jehannes hat it kamp oerlibbe, wylst dêr tûzenen omkommen binne. Jehannes bestiet noch en dat moat er bewize en wier meitsje. Dat jaget him op. Dat achterfolget him.
Foar Jehannes is de oarloch noch net foarby.
Ik wit net mear, oft ik dat fannacht allegear wol sa tocht ha. Ik tink fan net. Der wie gjin tiid foar om dat allegear te tinken.
De klok yn 'e keuken rôp trije kear koekoek. En Beppestyn kaam oerein.
‘Trìje oere! Wêr liket dit op!’
‘Kertier fòar,’ sei ik. ‘Stil ris! Ik hear wat!’
Wy harken in pear sekonden nei ús sykheljen en nei de nacht. Gjin brommer. Gjin Jehannes.
‘'t Kin my neat skele, ik skilje de plysje!’ sei Beppestyn. Dat hearde frjemd, mei al dy ss-en, mar ik lake net. Ik sei, dat se it gebit yn 'e mûle dwaan moast.
It is no op 'e kop ôf tolve oeren letter. In heal etmiel nei
| |
| |
de Jehannes-de-Doper-storje fan fannacht.
Mar it sit my der noch fan yn 'e lea. Foaral yn 'e fuotten. Sa'n swier gefoel.
Doe't Beppestyn it gebit yn 'e mûle dien hie, skille se nei it polysjeburo yn 'e stêd. Se sei, wa't se wie, wêr't se wenne en wêrom't se skille. Ik stie flak neist har, dat ik koe alles wurd foar wurd ferstean.
Beppestyn: Ik bin sa bang, dat him wat oerkommen is.
Plysje: Hoe bedoele jo?
Beppestyn: In ûngelok. Hy wie op Sanne syn brommer.
Plysje: Wa syn brommer?
Beppestyn: Fan Sanne. Da's ien fan myn kostgongers.
Plysje: Momint. Even noteare.
Beppestyn: Ik ha hjir in kosthûs. Jehannes is by my yn 'e kost.
Plysje: Sinjalemint?
Beppestyn: Watsei?
Plysje: Dy Jehannes, hoe sjocht dy der út.
Beppestyn: No wol goed. Dat koe wol minder.
Plysje: Nee, hoe âld er is en sa.
Beppestyn: Hy is yn febrewaris fiifensechtich jier wurden.
Plysje: Aha! En hy is keal? Gjin hier op 'e holle? In keale plasse?
Beppestyn: Hy hie Sanne syn helm op, doet er ôf stuts.
Plysje: In twakleurige helm? Giel mei blau?
Beppestyn: Ja, dat leau 'k al. Dat kin wol wêze.
Plysje: Ik tink, dat ik wit, wêr't Jehannes is!
Beppestyn: Yn 't sikehûs? Hat er in ûngelok hân? Mei de brommer oer de kop? Libbet er noch wol?
Plysje: Hy sit hjir libbensliif foar my. Al in pear oeren.
Beppestyn: Hè, wat in ferromming! En is hy goed sûn?
Plysje: Ik haw de G.G.D.-dokter warskôge. Dy sil him aanst ûndersykje.
Beppestyn: In dokter? Wêrom? Wat mankearret him dan?
Plysje: Neat. Dat wol sizze: hy praat net. Hy hat noch net ien wurd sein.
| |
| |
Beppestyn: Dy stakker! Dan is er fan slach!
Plysje: Brûkt er soms drugs?
Beppestyn: Drugs? Welnee.
Plysje: Drank? Medisinen?
Beppestyn: Nee. En hy smookt ek net.
Plysje: Momint. Even noteare.
Beppestyn: Wolle jo tsjin him sizze, dat er dàliks thús komme moat?
Plysje: Dat kin net. Wy ha him hjir foar it ferhoar.
Beppestyn: Foar it ferhoar? Mar hy praat ommers net! Dat seine jo sèls!
Beppestyn begûn hieltyd lûder te roppen, sadat Theo en Sanne der wekker fan waarden en sliepdronken by de trep del kamen.
Theo hie in streekjespyjama oan en Sanne allinne mar in ûnderbroek. Se seagen beide like slûch út 'e eagen.
Wy stiene yn 'e file yn 'e gong parkeard, doe't Beppestyn tsjin de plysje sei, dat se de boargemaster skilje soe, as er net om lyk woe. Dy koe se persoanlik, sei se.
‘En jim bringe Jehannes no op slàch thús!’
‘Mar hy hat in strafber feit pleegd,’ brocht de plysje dêr tsjin yn. ‘Hy hat in iepenbier gebou skeind. Artikel 350 fan it wetboek fan strafrjocht.’
‘Sykje it telefoannûmer ris op fan de boargemaster!’ sei Beppestyn tsjin ús. Mar wol sa lûd, dat de plysje it hearre koe.
‘Dat soe 'k mar net dwaan,’ sei dy. ‘'t Is nacht!’
‘Dêrom just. Jehannes moat syn rêst ha. Sykje it moarn mar fierder út.’
Se ha Jehannes fannacht om 12.33 oere snapt. In surveillearjende polysjeauto hat him yn 'e Jacques Perk-strjitte sinjalearre, doe't er dêr op 'e muorre fan de iepenbiere bibliotheek oan 't evangelisearjen wie.
Se ha him oanholden en meinommen foar in proses- | |
| |
ferbaal. Hy hie de kwast yn 'e rjochterhân en mei de oare hold er de bus ferve beet, dat ûntkenne hie gjin sin. Hy is net fierder kommen as de J van Jezus, doe hiene se him al.
Se ha him hast trije oeren foar it ferhoar hân, mar se krigen der gjin wurd út.
Nei Beppestyn har telefoantsje ha se him thús brocht.
Mei helm, mar sûnder brommer. De plysje, dy't Jehannes thús brocht, wist fan gjin brommer, sei er.
En Jehannes seit neat.
No't ik dit skriuw, hear ik Beppestyn op 'e souder te kear gean. As Beppestyn ûngerêst is, begjint se te balten!
Ik bin ek net sa botte gerêst. Jehannes docht sa apatysk! Hy leit no nòch op bêd en hy wol der net ôf. Hy wol ek gjin iten of drinken ha. Ik haw him kofje-mei-koeke brocht en in boardfol tomatesop, mar dat stiet der noch. Hy docht de mûle net iepen.
Theo hat mei de fioele nei de souder west om in pear ferskes foar him te spyljen. En Sanne hat der west om te freegjen, wêr't de brommer wêze kin. En no is Beppestyn wer boppe. It jout allegear neat.
Jehannes leit hiel stil foar him út te stoarjen en seit gjin wurd. Allinne syn hannen bewege oanienwei. Hy plôket oan de tekkens en sjocht nei de plústers oan syn fingers, as ferwachtet er dêr wat Goeds fan.
Ik hoopje, dat er net gek oan it wurden is!
17.48 oere: 't Is krekt oft der ien stoarn is! 't Rûkt ek sa yn 'e hûs, as doe, mei pake Jelle. Wy flústerje tsjin elkoar en rinne op 'e teannen. Jehannes sliept.
21.15 oere: Jehannes hat wer praat! Gelokkich! Hy kaam niis yn 'e keuken, dêr't wy nei de televyzje sieten te sjen, mei it lûd út. Ik tink, dat er nei de w.c. moast.
‘Dyn brommer stiet op it Julianaplein,’ sei er tsjin Sanne.
| |
| |
‘As er teminsten net stellen is.’
Beppestyn frege oft er miskien wat iten ha woe en hy sei fan: ‘Graach!’ Se hat de panne mei tomatesop foar him opwaarme en hy hat fjouwer stikken bôle mei tsiis opiten.
Net ien fan ús hat wat sein oer fannacht, 't Is noch te farsk. Wy mije it ûnderwerp ‘plysje’ as de pest! Sanne is no mei de bus nei de stêd om de brommer. Ik kin net wachtsje hoe't dat ôfrint, want ik fal hast om, sa wurch bin ik.
Ik bin bliid, dat alles wer gewoan is!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd