Zinne-beelden, oft Adams appel

[p. 449]

Letter-keer.
Ian Vander Veen,
Viand van Re'ene.
Vander Veen,
VVaenreden.

HOe wel hebt ghy geseyt Ovidi! dat de namen
Seer dickmaels passen wel op 't geene wort genaemt,
't Blijck aen IAN VANDER VEEN: wiens naem naer konst geraemt,
Men vint dat naem en man heel aerdich voegen t'samen.

Hy thoont by syn gedicht (des hy hem wel mocht schamen)
Dat hy een VIAND is VAN REENE, onbeschaemt,
Stout inde leugentael met lasteringh versaemt,
Die braeckt de leugens uyt soo s' in 't gedacht hem quamen.

En dat syn REDEN niet en is dan enckel WAEN.
Dit is den grondt waer op ghebouwt sijn redens staen,
Gereckt, besett, verciert met hondert valsicheden.
Met lasteringh van die verr' beter zyn, als hy.
Hy, die verstandeloos en vol van hoovaerdy,
VAN RE'ENE VIAND is, en niet dan WAEN zyn REDEN,

Verwaende lasteraer, wat ist doch dat u quelt
In 't hooft? daer door ghy waent dat al de echte vrouwen,
Die in ons Brabant zyn, hun trouw vergeten souwen
Met vremde Cappellaens, gelijck u dicht vermelt,

Verwaende logenaer, waer is ten thoon ghestelt
In ons Antwerpia (wilt my dat doch ontfouwen)
d'Onledingh vanden Prins? waer was die te aenschouwen?
Gelijck ghy dat aldaer soo sekerlijck vertelt.

[p. 450]

 

Seght op en houdet staen, en isset niet ghelogen.

 

Neen; 't is ghedroomt oft wel uyt uwen poot gesogen,

 

Oft yewers een, als ghy, die heeft het u gheseyt.

 

 

 

Schaemt u der lasteringh', deef loghens te versinnen,

 

Spreeckt waerheyt, ghy sult eer en salicheyt ghewinnen,

 

Want door de waerheyt kompt den mensch' tot Salicheyt.

 

 

 

Anag. E VERO SALUS

Eenen lendeloosen slimmen,
Schorsten, strammen, plompen fiel,
Wiens kleedt hanght af als vlimmen,
Langhs syn brayen op den hiel.

Wiens nooyt ghekuyste teenen
Door syn schoenen steken uyt,
Wiens noyt ghek ouste beenen
Syn als een rouw slangen huyt,

Wiens boxen aende knien,
Neffens 't gat syn ongeschendt,
Wiens onbedeckte dien,
Wint en regen zyn ghewendt.

Wiens op gescheurde mouwen,
Toonen van de tyt de kracht:
Wiens wambas uyt den rouwen,
Gepicqueert eert is door de dracht,

Wiens werckelijcke handen
Spelen op de fielen herp:
Wiens bruyn vergulde tanden
Altyt syn al even scherp.

Wiens uytgeteerde wanghen
Altyt bloosen als de aerdt:
Wiens schaerse knevels hanghen
Op den halff-geruyghden baert.

Wiens swerte neus riolen
Nooyt van nat en syn beroofts
Wiens naghels altyt dolen
Langhs syn schorft en luysich hooft.

Sulcx is onsen vander Veen,
Onsen bloet-vriendt van den tydt;
Doch hy is 't noch niet: Met re'en,
Sal hy 't worden metter tydt.

Want de geen' die leugens spreken,⁺
Syn tot grouwel aen den Heer,
En die gaet langhs dwersche streken
Sal eens comen in verseer.

Steunt op Godt.

+ Prov. Ca 91 Prov. Cap. 28.