|
| |
An-spraak van Appollo, Tot de neghen Sangeressen. Over 't versamen vanden Eerent vesten Bruydegom Iohan Struckel, Ende d' Eerbare Deught-rijke Bruydt Iuff. Anna van Appeldooren.
Vereenight in d' Echt binnen Deventer, den 20. September 1635.
GHy die te recht verlicht 't onredelijke duyster,
En stomme sinnen spitst, door hemelijke luyster,
Die met u lavenis ontnevelt het ghemoedt,
En 't ongheslepen breyn soo gheestigh vloeyen doet,
Die 't wetteloose wet, en scharpt tot rechte wetten,
Tot Caeserlijke roem, om Croonen vast te setten
| |
| |
Tot schoren van een Rijk, tot styllen ande vest,
Tot Vader-landts behout, en 't alghemeyne best.
Tot binne-lantsch' bescherm, en buyten-heymsche vreesen.
(Tot delging en verruk der Weduwen en Weesen,)
Tot schutsel vande goe, tot straffe vande qua,
Tot alles een Rondas, en wapen voor de scha.
Ghy, die de zielen laaft, (bedooven in de dampen,
Omcingelt in de zucht, beleghert vande rampen)
Door een vergode troost, en Enghelijk bewijs,
Ghesticht van d'Opper-voocht in't gulden Paradijs.
Ghy die het dorre-rif (verjaart veraart van leven)
Kunt door u soet ghequeel een nieuwe groente geven,
En maken dat de gheest hem huppele van vreughd,
Soo dat de ziele danst in een begraaude jeughd,
Ghy, die de Ieught bedaart door statelijke zeden,
Hun mengende 't vernust met oude deftigheden,
Hun toonende door re'en, de boose broose lust,
Tot Werreltlijke eer, en over-aardtsche rust.
An u, (o heylsaam volk, ghy swanghere vande deughde)
Versoek ik eene beed', een lok-aas tot de vreughde,
Gheen weygheringh en is in u beleeft gheslacht,
Ghebiedt my wederom, 't wert minnelijk volbracht.
Antvvoort van Vrania, een der negen Musen.
TE bidden ô Appol! waaromme niet gheboden,
Wat zyn wy laas? helaas! dat een der grootste Goden
Ons smeken fou, of ist, tot proeve, les, of leer?
O neen, nooyt soo verwaant 't an-matighen dees eer,
Gebiedt, gebiedt, gebiedt, ik spreke voor ons allen,
Die hier (ghelijk als ik) voor u te voete vallen:
Wy bidden, ô gebiedt, 't geschiede na u schik,
Wee yemant onder ons, die daar eens teghen kik.
| |
| |
Ik neem dees heusheyt an, waar van de tydt sal melden,
En blasen haar Trompet van 't dankelijk vergelden.
Anhoor dan, dit's myn wensch, en innerlijk begheer,
Dat uwe Poësi een Bruydt en Bruygom eer:
Siet, Anna heet de Bruydt, met toe-naam Appeldooren,
Die tot haar Bruydegom Ian Struckel heeft verkooren.
Ghy Nimphen paar, en paar, sult singhen met u tween,
Tot Beelt' nis dat dees twee nu zyn gheworden een:
Dat elk syn rijm en sangh stel op besond're thoonen,
De vreemdigheyt van't werk doet vaak den Meester kroonen,
Oft som daar in verschuylt wel scheve lamme lee'n,
Wat ongemeens verschoont, men sieter over-heen.
g'En sult alleen de Feest tot vreughde niet verwecken,
Maar tot ghedachtenis dit lieve Paar ook strecken,
Wanneer na dese tydt ('t welk Gode laat gheschien)
Sy, dit haar Feest-ghedicht, Kints-kind'ren laten sien,
En raken uytter asch de diepe oude vonken,
Her-denkend' eens haar jeughd' en lodderlyke lonken:
Nu dan, eer tydt ontslip, elk voegh sich paar en paar,
En singe dat 't gheluyt noch klinke menigh jaar.
Soo daad'lijk, maar wy zyn in 't paren gantsch verleghen,
On-effen ist ghetal en zyn in als maar neghen,
Daar isser een te veel, daar isser een te kort,
Een moeter af, of toe, eer dat het paren wort.
't Is waar, 'k en docht dat niet, noch weet ik 't ons te ramen,
Ik en Urania die paren ons te samen.
Sie daar, dat gaat u voor, een yeder doe soo na.
En volghe maat en thoon van 't soete fa, so, la.
|
|
Auteursrechtvrij