|
| |
| |
| |
't Negen-en-veertichste Zinne-beeldt.
Stemme: Wanneer ik slaap.
Lente,
DE friste Lent begroent door suir en soet,
Soo werdt het kindt in schrey en lach gevoedt,
Dartelende sptinght, 't vlugh gedierte singht,
Al huppelende heen en weeder,
En 't kindt uyt lust ook op en needer.
De silv're douw begroet de morgenstondt,
De knoppen staan met bloeysems inde Mondt,
De jenchdt werdt wenschelijk,
Maar of min of meer, 't stuire suire weêr,
Dat schendt de groene Lent ten deele,
Het zy dan luttel ofte veele.
Nu hebben wy den alder-soetsten tyt,
Het bloeysel doet dat elk syn Gaayken vryt,
Getrocken totte min, neyget hart en sin,
Om sich ook lieffelijk te paaren,
De sorgh begint sich te vergaaren.
Somer,
't Geboomte' is nu beswangert vande vrucht,
Daar is geteelt met lusten en genucht,
| |
| |
De rijpheyt vande draght,
't Zy dan goedt of quaadt, 't hangt an Gods genaad',
't Hanght aen Gods genaade' en krachten,
Van lief staat dikwijs leet te wachten.
De zon op 't heest wijkt vande Noorder-kreeft,
En wederom na 't zoele zuyden streeft,
De mensch in volle standt,
Schoon de tyt ontvliedt, ten verswakt hem niet,
Tot noch en heest hem niets begeeven,
Maar is op 't beste van syn leeven.
Augustus werdt gekroont door synnen ooghst,
De mensch is nu geklommen op het hooghst,
Teelingh van syn min, meerdert syn gesin,
Die rondtsom boen syn disch vergrooten,
Indien hy vruchten heeft genooten.
Herfst,
Gelijk gedeylt syn even dagh en nacht,
De mensch is nu ter halver eeuw gebracht,
Niet sonder leet of ramp,
Maar gequel of quyn, fiekte zucht of pijn,
Moet de mensche weder-vaaren,
In synne standt en loop van jaaren.
Verscheyden druyf verscheyden aart van wyns
Werdt nu geparst, verjuys en ook asyn,
De mensch heest soet en suir,
En 't is beyde goedt, voor die 't wel bevroedt,
Het leet verstrekt ons vaak tot leere,
De deught verheucht sich inden Heere.
| |
| |
Sie Bergh, en Bosch, wiens soore vaale blaen,
Wel eer met douw, syn nu met rijp belaen,
Des menschen gangh verflaenwt, syn hair begraauwt,
Den wysen staat de grijsheyt Heerlijk,
Den sot, in tegendeel, oneerlijk.
VVinter.
't Is alles dor door hagel windt en sne,
Den ouderdom brenght veel gebreeken me,
't Zy treckingh int 't gewricht,
Ofte Flerecyh, wat het dan mach syn,
In 't kort, de tyt is nu gebooren,
Om sich met krucken t'onderschooren.
Te suir valt ons het soete nieuwe jaar,
Hier zit een kindt, en is een Beste-vaar,
Uyt-geteert en laf, krom gebokt na 't Graf,
Duyster syn hem nu de daagen,
Gelijk bewolkte winter-vlaagen.
De strenge tyt ons metter tyt begeeft,
De mensch ontmenscht, en is nu af-geleeft.
Goedt sal hy ontfaen heeft hy goedt gedaan,
Goedt sal hy ontfaen en erven,
Geen leeven gaat voor 't zaligh sterven,
Van duysent en gebeurtet naulijks een,
Die 't leeven hout soo langh van Godt te leen,
Dat ghy niet en zyt, vande doodt bevryt,
Niet bevryt zyt eene stonde,
Op dat ghy niet en smoort in zonde.
|
|
Auteursrechtvrij