Rodeo of zuster Bertram

[p. 73]

45

Het was allemaal nogal stroef gegaan: zo'n eerste ontmoeting weer en dan je plaats bepalen in een feestende, woelende stad; eten bij bekenden die vragen stellen en je heimelijk bekijken. Daar word je ongedurig van, maar vloeken mag je niet. Je probeert nog mee te dansen, maar dat lukt natuurlijk niet: je ziet in zo'n menigte altijd aardige meisjes, - je kunt elkaar maar een paar uur ontmoeten en je lokt daarom geen jaloerse scènes uit: hoe zou je daar weerstand aan bieden? Dus wil je ergens naar toe en je denkt aan de huizen van de jongens; je neemt de volgende bus, nadat je eerst nog iets hebt gegeten en de onafscheidelijke flakon rum hebt gekocht, - je bent werkelijk blij. Je lacht, je springt, je klimt, als je samen door dat bos loopt. Vanzelfsprekend worden er herinneringen opgehaald en huilt zij even. Op de verkeersweg is het niet meer zo druk en wij bidden even bij het eenvoudige doch zo smaakvolle kruisbeeld dat landelijk in een plantsoentje staat. De jongens zijn natuurlijk niet thuis: als ballen door de stad, als todjes later terug; maar de deur kun je forceren met een staafje betonijzer dat je altijd bij de hand hebt: je kunt nooit weten: de nood kan hoog en de omstandigheid eenvoudig zijn. Binnen is het een verschrikkelijke bende; er hebben de afgelopen nacht

[p. 74]

kennelijk veel mensen geslapen, die eieren en brood aten en vergaten de radio af te zetten. Je ruimt hier en daar iets op, je kijkt of er nieuwe platen liggen (: vreemde, onbekende, oude, duitse marsen), je zoekt het luchtbed en ziet dat het kussen eindelijk is gemaakt. Terwijl zij een kachel probeert aan te steken, ga je naar buiten, - om te wateren - , omdat er een luik losstaat. Binnen is het warmer en je eet wat crackers. Ze heeft haar schoenen uitgedaan en samen dans je ‘langzaam, lusteloos’ tot het verveelt en de marsen opgezet worden. Je ligt languit op het bed wanneer de eersten komen, iedereen komt: grijs en blauw onder de ogen, maar ze hebben sigaretten bij zich. Als de stand is opgemaakt blijken daar nog 2 jongens te slapen, - wat te veel is voor de aanwezige banken en bedden. In het huis ernaast staat nog een bed met lakens en dekens, het huis is van een bekende schilder - schilder - , die bijna nooit komt. Je besluit de deur te forceren, met de voet staat er later, en één van de jongens gaat met je mee, - omdat hij meer dekens wil, - omdat hij altijd behulpzaam is. Het is doodeenvoudig en je slaat, als je binnen bent, een van de schuifjes weer op zijn plaats. Je gaat haar halen en we waren: gelukkig, voelbaar. Er staat een uitstekend bed, met heldere dekens, een verende matras: ik had 14 dagen niet geslapen. Midden in de nacht ‘we sliepen amper’ wordt er gebonsd, toen heb ik een geweldige fout gemaakt: ik dacht dat het één

[p. 75]

van de jongens was, - die niet kon slapen, - die dronken was, - die dekens wilde hebben: ik nam de zaklantaarn en riep( ) Het was politie, het duurde anderhalf uur voordat ze binnen waren, zodat je keurig gekleed, allebei apart, in een makkelijke stoel zat.